- Pamiętasz Raptusiewiczku takiego śmiesznego człowieczka, którego do mnie wysłałeś, kiedy spieraliśmy się o mur? - zapytał Rejent.
- Tak, tak pamiętam. Taki mały, śmieszny i chudy. Myślał, że wszyscy wierzą w jego waleczność - odpowiedział Cześnik.
- Najbardziej chciało mi się śmiać, kiedy uwierzył, że go otrułem.
- Ha ha. Nawet spisywał testament - Nie mogłem patrzeć na zaloty Papkina do Klary.
- Trzeba przyznać, że potrafił rozmawiać z kobietami, nie tak jak my.
- To zaprośmy go na przyjęcie - zaproponował Cześnik.
- Znowu będziemy się mogli pośmiać z jego peruki i wywijania szabelką - kąśliwie powiedział Rejent.
Wypowiedzi bohaterów powinny się zaczynać od nowego wiersza z wcięciem akapitowym i z tzw. pauzą dialogową, czyli myślnikiem.
Każdą kolejną wypowiedź w dialogu należy postrzegać jako kolejny akapit.
