Odpowiedź :
Gospodarka II Rzeczpospolitej musiała zmagać się z szeregiem problemów, gdyż wojna spowodowała wielkie straty i jeszcze podkreśliła różnice w poziomie rozwoju poszczególnych regionów. Ziemie Galicji i będące pod zaborem rosyjskim były zdecydowanie gorzej rozwinięte, niż te w zaborze pruskim.
Ponadto Polska był główne krajem rolniczym, ale gospodarstwa chłopskie były małe i biedne.
W kraju galopowała inflacja (spadek wartości pieniądza). W 1923 r. premier W. Grabski wprowadził reformę walutową. Do obiegu wszedł złoty polski, wydatki kraju zostały ograniczone a wpływy z podatków zwiększone.
W gospodarce zaczęto stawiać na inwestycje. Rozbudowano sieć kolejową, która łączyła ziemie należące do różnych zaborów. Strajki w angielskich kopalniach sprawiły, że polski węgiel stał się bardzo pożądany i trzeba go było eksportować m. in. do Skandynawii. Rozpoczęła się więc szybka budowa portu i stoczni w Gdyni oraz magistrali węglowej, czyli połączenia kolejowego między Śląskiem z gdyńskim portem.
Wzmocnieniu polskiej gospodarki miały służyć także takie działania, jak wykupowanie ziemi na rzecz państwa od właścicieli majątków ziemskich, dzielenie jej na gospodarstwa chłopskie oraz udzielanie kredytów chłopom na zakup ziemi. Wybuchła tzw. wojna celna z Niemcami polegająca na tym, że po podniesieniu cła na towary importowane przez Polskę, Niemcy przestali sprowadzać polskie towary, a w odwecie rząd Polski zakazał importu z Niemiec.
Niestety, ta reforma nie została doprowadzona do końca, gdyż wyzwoliła opór wśród właścicieli ziemskich, a także przerwał ją kryzys gospodarczy, który wybuchł w 1929 r. i trwał sześć lat.
Był to kryzys światowy, lecz w Polsce był bardziej dokuczliwy, zwłaszcza dla chłopów, ponieważ ceny produktów rolnych bardzo spadały.
W drugiej połowie lat trzydziestych E. Kwiatkowski opracował dla Polski 4-letni plan dla gospodarki. Głównym punktem tego planu była budowa Centralnego Okręgu Przemysłowego nastawionego na przemysł ciężki i zbrojeniowy. COP powstał na obszarze między rozwidleniem Wisły i Sanu. Był podzielony na rejon lubelski (surowce), rejon Sandomierza (zaopatrywanie w żywność) oraz rejon w tzw. widłach (przemysł). Był to teren bardzo słabo rozwinięty gospodarczo. Niemniej był bogaty w naturalne złoża, a także bogaty w siłę roboczą. Położenie też było dogodne z tego powodu, że od granic państwa dzieliła go mniej więcej taka sama odległość. Dla lokalnej ludności była to szansa na wyjście z ekonomicznej zapaści.
Oprócz opisanych powyżej, państwo poczyniło szereg innych inwestycji:
- fabryki (np. w Dębicy, Mościcach)
- huty (np. Stalowa Wola)
- zakłady samolotowe (np. w Mielcu)
- elektrownie wodne (np. w Rożnowie)
- zakłady zbrojeniowe (np. w Radomiu)
Proces ten został przerwany przez wybuch II wojny światowej.