Odpowiedź :
Imperium hiszpańskie – istniejące w latach 1492–1976 imperium kolonialne, w skład którego wchodziły należące do Królestwa Hiszpanii terytoria i kolonie w Europie, obu Amerykach, Afryce, Azji oraz Oceanii. U szczytu swej potęgi było jednym z największych państw w dziejach świata i zyskało miano „imperium, nad którym nigdy nie zachodzi słońce”.
oczątki imperium hiszpańskiego sięgają XV wieku, gdy w wyniku małżeństwa Izabeli Kastylijskiej, królowej Kastylii-Leónu i Ferdynanda Aragońskiego, króla Aragonii, doszło do zjednoczenia Hiszpanii. W 1492 roku wraz z upadkiem Emiratu Grenady zakończyła się rekonkwista, a hiszpańskie okręty pod dowództwem Krzysztofa Kolumba dotarły do wybrzeży Ameryki, która wkrótce stała się celem kolonizacji hiszpańskiej.
Hiszpańscy osadnicy zajęli znaczną część Karaibów, a konkwistadorzy rozpoczęli podbój kontynentu, przyczyniając się do upadku cywilizacji zamieszkujących go Indian, m.in. Azteków i Inków. Z czasem obszar kontrolowany przez Hiszpanię rozciągał się od granic współczesnej Kanady na północy po Falklandy na południu i obejmował Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii i Wicekrólestwo Peru, a z czasem także wydzielone w XVIII wieku Wicekrólestwa Nowej Granady i La Platy.
Koniec XVII i I połowę XVIII wieku znamionuje upadek znaczenia hiszpańskiego imperium w skali globalnej. Część terytoriów należących do Hiszpanii (znajdujących się głównie w Europie) została przez nią utracona w wyniku wojny o sukcesję hiszpańską (1701–1714), a następnie wojny siedmioletniej (1756–1763). Dzięki reformom przeprowadzonym przez Burbonów, a zwłaszcza Karola III, Hiszpania od połowy XVIII w. wracała do grona największych potęg światowych podejmując na nowo ekspansję w Ameryce, gdzie stawiała czoła Wielkiej Brytanii, m.in. biorąc udział w wojnie o niepodległość USA, odzyskując Florydę i Minorkę. Pod koniec XVIII wieku hiszpańskie imperium kolonialne dysponowało około 20 mln km², co dało mu 4. miejsce wśród największych imperiów w historii
Jednakże na początku XIX wieku w hiszpańskich posiadłościach w Ameryce Łacińskiej doszło do szeregu wojen narodowo-wyzwoleńczych, w wyniku których Hiszpanie utracili wszystkie terytoria w kontynentalnej Ameryce na rzecz nowo powstałych republik. W 1898 roku doszło do wojny amerykańsko-hiszpańskiej, której rezultatem była utrata ostatnich kolonii w Ameryce – Kuby i Portoryka oraz Hiszpańskich Indii Wschodnich.
Na początku XX wieku Hiszpania była w posiadaniu nielicznych kolonii w Afryce – Gwinei Hiszpańskiej, Maroka Hiszpańskiego i Sahary Hiszpańskiej. Hiszpanie wycofali się z Maroka w 1956 roku, w 1968 roku przyznali niepodległość Gwinei Równikowej, a w 1976 roku opuścili Saharę Hiszpańską (obecnie jest to terytorium okupowane przez Maroko, znane jako Sahara Zachodnia).
Obecnie do Hiszpanii należą Wyspy Kanaryjskie oraz dwie enklawy na północnym wybrzeżu Afryki – Ceuta i Melilla.
oczątki imperium hiszpańskiego sięgają XV wieku, gdy w wyniku małżeństwa Izabeli Kastylijskiej, królowej Kastylii-Leónu i Ferdynanda Aragońskiego, króla Aragonii, doszło do zjednoczenia Hiszpanii. W 1492 roku wraz z upadkiem Emiratu Grenady zakończyła się rekonkwista, a hiszpańskie okręty pod dowództwem Krzysztofa Kolumba dotarły do wybrzeży Ameryki, która wkrótce stała się celem kolonizacji hiszpańskiej.
Hiszpańscy osadnicy zajęli znaczną część Karaibów, a konkwistadorzy rozpoczęli podbój kontynentu, przyczyniając się do upadku cywilizacji zamieszkujących go Indian, m.in. Azteków i Inków. Z czasem obszar kontrolowany przez Hiszpanię rozciągał się od granic współczesnej Kanady na północy po Falklandy na południu i obejmował Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii i Wicekrólestwo Peru, a z czasem także wydzielone w XVIII wieku Wicekrólestwa Nowej Granady i La Platy.
Koniec XVII i I połowę XVIII wieku znamionuje upadek znaczenia hiszpańskiego imperium w skali globalnej. Część terytoriów należących do Hiszpanii (znajdujących się głównie w Europie) została przez nią utracona w wyniku wojny o sukcesję hiszpańską (1701–1714), a następnie wojny siedmioletniej (1756–1763). Dzięki reformom przeprowadzonym przez Burbonów, a zwłaszcza Karola III, Hiszpania od połowy XVIII w. wracała do grona największych potęg światowych podejmując na nowo ekspansję w Ameryce, gdzie stawiała czoła Wielkiej Brytanii, m.in. biorąc udział w wojnie o niepodległość USA, odzyskując Florydę i Minorkę. Pod koniec XVIII wieku hiszpańskie imperium kolonialne dysponowało około 20 mln km², co dało mu 4. miejsce wśród największych imperiów w historii
Jednakże na początku XIX wieku w hiszpańskich posiadłościach w Ameryce Łacińskiej doszło do szeregu wojen narodowo-wyzwoleńczych, w wyniku których Hiszpanie utracili wszystkie terytoria w kontynentalnej Ameryce na rzecz nowo powstałych republik. W 1898 roku doszło do wojny amerykańsko-hiszpańskiej, której rezultatem była utrata ostatnich kolonii w Ameryce – Kuby i Portoryka oraz Hiszpańskich Indii Wschodnich.
Na początku XX wieku Hiszpania była w posiadaniu nielicznych kolonii w Afryce – Gwinei Hiszpańskiej, Maroka Hiszpańskiego i Sahary Hiszpańskiej. Hiszpanie wycofali się z Maroka w 1956 roku, w 1968 roku przyznali niepodległość Gwinei Równikowej, a w 1976 roku opuścili Saharę Hiszpańską (obecnie jest to terytorium okupowane przez Maroko, znane jako Sahara Zachodnia).
Obecnie do Hiszpanii należą Wyspy Kanaryjskie oraz dwie enklawy na północnym wybrzeżu Afryki – Ceuta i Melilla.