Osoby przebywające na stacjach badawczych w rejonach polarnych muszą mierzyć się z niesprzyjającymi warunkami życia.
Stacje polarne leżą w zasięgu strefy klimatów okołobiegunowych o cechach morskich oraz strefy klimatu polarnego. Na Antarktydzie średnia temperatura w styczniu waha się od około 0-5°C. W miesiącach zimowych średnia temperatura spada <0°C. Na Svalbardzie w części zachodniej lata są łagodne, a wody wolne od lodu przez co mogą dopływać tam statki z żywnością.
Z uwagi na położenie względem szerokości geograficznej (Koło Podbiegunowe Południowe) miejsca te leżą w rejonach zjawiska nocy polarnej i dnia polarnego. W związku z tym ludzie muszą być przygotowani na miesiące z ograniczoną dostępnością do światła słonecznego. Problematyczne może być również to, że w drugiej części roku Słońce obecne jest w okolicach horyzontu. W ciągu nocy nadal jest jasno.
Na Antarktydzie wieją bardzo silne wiatry, które mogą wywoływać np. burze śnieżne.
Ludzie zamieszkujący stacje polarne narażeni są na problemy psychologiczne. Możliwość ich przemieszczania jest ograniczona, ludzie przebywają tam w ograniczonej liczbie osób. Codziennie widzą te same twarze, często dochodzić może do konfliktów. Najczęściej pracownicy stacji są oddzieleni od bliskich tysiącami kilometrów.
Z uwagi na odległe położenie, i brak możliwości częstych dostaw jedzenia, dieta pracowników stacji jest z góry zaplanowana.
Stacje polarne w Antarktyce to np. Polska stacja im. Henryka Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego.
Stacje polarne w Arktyce to np. Polska Stacja Polarna Hornsund im. Stanisława Siedleckiego na Spitsbergenie.
