Odpowiedź :
Odpowiedź:
W wielu częściach świata populacje dużych zwierząt roślinożernych są zarówno
istotnym źródłem różnych dóbr i przychodów ekonomicznych, jak i elementem
wielu ekosystemów lądowych, wpływając na kształt, funkcje i użytkowanie obszarów podlegających ochronie i gospodarowaniu (Danell i in. 2006; Gordon i in.
2004). Większość gatunków dużych ssaków roślinożernych wymaga zarządzania
populacjami w ich naturalnym środowisku. Populacje jednych gatunków są niewielkie i prowadzone są prace nad ich restytucją i reintrodukcją, są też takie gatunki,
których populacje stale zwiększają swą liczebność i muszą być kontrolowane.
Oddziaływanie dużych roślinożerców na siedliska i kształtowanie całych
zespołów roślinnych jest bardzo istotne Na niektórych obszarach populacje kopytnych są nadmiernie liczne i mają istotny negatywny wpływ na gospodarkę leśną, rolnictwo oraz na bioróżnorodność. Występujące w dużych zagęszczeniach ssaki roślinożerne mogą negatywnie oddziaływać
zwłaszcza na odnowienia leśne (Danell i in. 2006; Głowaciński 2007), ale również
powodować konflikty z pozostałymi użytkownikami danego obszaru. Często presja
roślinożerców ma niewielki zasięg terytorialny, ale jest bardzo negatywna dla
lokalnych populacji jakiegoś gatunku flory. Punktowy wpływ na wegetację może
również powodować kaskadę efektów – zmiany w składzie i strukturze roślinności
powodowane przez duże kopytne zmieniają dopasowanie siedliska dla wielu innych
współegzystujących gatunków (Gordon i in. 2004). Dodatkowo intensywna gospodarka rolna, duże powierzchnie monokultur stanowią obfity zasób pokarmu oraz
w wielu przypadkach ostoję dla dużych gatunków zwierząt roślinożernych (Pałubicki, Grajewski 2005).
Choć nadmierna eksploatacja, choroby, drapieżniki i zmiana sposobu użytkowania ziemi oraz zmiany klimatyczne zdziesiątkowały populacje niektórych
gatunków, powodując konieczność wprowadzenia aktywnej ochrony, to z drugiej
strony zmiany użytkowania ziemi, mniejsza eksploatacja wielu populacji, usunięcie
większości drapieżników pozwoliła na niemal nieograniczony wzrost populacji niektórych gatunków kopytnych (Gordon i in. 2004). Populacje w Europie i Ameryce
Północnej w ostatnich dekadach istotnie zwiększyły swą liczebność i zagęszczenie
(Morellet i in. 2007). Dynamika populacji kopytnych charakteryzuje się silnym
wpływem czynników nie związanych z zagęszczeniem np., dobre warunki pogodowe
w sezonie letnim, które przez ilość i jakość dostępnego żeru wpływają na kondycję
i płodność samic, a także szybsze osiąganie dojrzałości płciowej, przyczyniają się do
zwiększenia życiowego sukcesu reprodukcyjnego (Sæther 1997).
Obserwowane już i prognozowane w dalszej przyszłości globalne zmiany klimatu, w naszej strefie klimatycznej powodują wydłużenie okresu wegetacyjnego
roślinności, co wpływa pozytywnie na zwierzęta roślinożerne zapewniając im dostęp
do wartościowego pokarmu w dłuższym okresie. Ponadto mniejsza grubość pokrywy
śnieżnej, i skrócenie okresu z pokrywą śnieżną a także krótsze zimy w ogóle, mają
pozytywny wpływ na przeżywalność dużych roślinożerców. Dodatkowo zmiany
struktury upraw i intensyfikacja produkcji rolniczej dostarczają w przestrzeni rolniczej nieomal nieograniczone zasoby pokarmowe roślinożercom. Duże powierzchnie
uprawianej kukurydzy dają schronienie na długie miesiące, a zawartość fitoestrogenów powoduje wcześniejsze przystępowanie do rozrodu samic i w efekcie większą
rozrodczość populacji (Pałubicki, Grajewski 2005).
Zwiększony przyrost liczebności i wyższa przeżywalność może prowadzić do
tego, że liczebniejsze populacje przy dużym zagęszczeniu nie będą w stanie utrzymać się wykorzystując wszystkie zasoby pokarmu dostępne w trakcie zimy (Danell
i in. 2006). Przy dużych zagęszczeniach wzrasta też prawdopodobieństwo rozprzestrzeniania się chorób i pasożytów.
Zarządzanie populacjami roślinożernych wymaga podejścia wielkoobszarowego,
a elastyczność decyzji i działań podejmowanych w skali lokalnej są bardzo ważne,
jak np. wygradzanie obszarów, które zależeć będzie od gatunku który chcemy chronić (Danell i in. 2006; Gordon i in. 2004). Istnieje zdecydowana potrzeba rozwiązania problemów związanych z zarządzaniem populacjami w sposób zrównoważony
i celowy. Efektywne gospodarowanie populacją musi opierać się o naukowe zasady
ekologii, oraz musi uwzględniać przestrzenną i czasową skalę odpowiedzi populacji
i ekosystemu na podejmowane i wdrażane decyzje (Danell i in. 2006).
Ekologia to nauka o zależnościach decydujących o liczebności i rozmieszczeniu
populacji (Krebs 2011), a zatem zasady ekologiczne w gospodarowaniu dotyczą funkcjonowania populacji w określonym środowisku. Środowisko bytowania populacji
zwierząt musi dostarczać przestrzeń do bytowania, schronienie oraz pożywienie.
Czynniki kształtujące środowisko dzielimy na abiotyczne (np. temperatura, gleba
i inne) oraz biotyczne (np. populacje innych gatunków, choroby i inne). Środowisko
może być czasem bardzo mocno przekształcone przez człowieka, np. przez zanieczyszczenia, fragmentację czy sposób prowadzenia gospodarki rolnej. Poważnym
skutkiem działalności człowieka zmieniającej środowisko jest synantropizacja wielu
gatunków zwierząt, w tym również dużych roślinożerców. W pracy Jakubiec i Jakubiec (2008) podają, że dzik bytuje w ponad 80 miastach naszego kraju, co świadczy
o tym że korzyści z bytowania blisko człowieka są większe niż zagrożenia związane
z urbanizacją. Co najistotniejsze rozrodczość populacji synantropijnych jest z reguły
większa niż występujących w naturalnym środowisku (Okarma, Tomek 2008).
Populacja to zbiór osobników danego gatunku występujący na określonym
obszarze w określonym czasie. Bardzo istotną cechą populacji zwierząt jest ciągłość
jej trwania poprzez kolejne pokolenia. Populacja którą skutecznie chcemy zarządzać
musi być związana z dużym obszarem i dla dużych roślinożernych gatunków takim
obszarem może być region czy np. województwo. Populacja charakteryzuje się swoją
wielkością, przestrzennym rozmieszczeniem, strukturą wiekowo-płciową i wzajemnymi oddziaływaniami między osobnikami wchodzącymi w jej skład. Populacja jest
8 Metody zarządzania populacją w celu kontroli jej struktury i tempa wzrostu
bardzo skomplikowaną strukturą i wszystkie jej własności powinny być obserwowane i brane pod uwagę w procesie zarządzania. Ważne jest też zwrócenie uwagi,
że zarządzanie populacją musi mieć charakter działania adaptacyjnego, co oznacza
analizowanie efektów podejmowanych decyzji i modyfikowanie w sposób aktywny
sposobu działania (Williams, Brown 2016)
Na pytanie czy możliwa jest równowaga między roślinożercami a ich zasobami
pokarmowymi w przypadku nieobecności drapieżników odpowiedź próbował znaleźć Sæther (1997). Z przeprowadzonych analiz wynika, że w przypadku braku
oddziaływania drapieżników, które regulowałyby liczebność kopytnych, trwała
równowaga jest niemożliwa do osiągnięcia, a charakterystyczne dla takiego układu
są duże fluktuacje w liczebności populacji roślinożerców.
Przedmiotem rozważań niniejszej pracy jest analiza czynników demograficznych
wpływających na rozwój populacji przy pomocy prostych modeli deterministycznych.
W ekologii, ochronie i gospodarowaniu populacjami często używane jest pojęcie
pojemności środowiska, jednak taka koncepcja jest bardzo złożona. Obecnie pojemność środowiska jest określana jako „niezliczona liczba współzależnych biotycznych
i abiotycznych czynników” których nie powinno się traktować jako stałych (Monte-
-Luna i in. 2004). Pojęcie pojemności siedliska może być użyteczną koncepcją, gdy
podchodzimy do niego z dużą ostrożnością, ale jest niezwykle trudne do precyzyjnego wyznaczenia. Wiedza odnośnie kształtu funkcji zależnych od zagęszczenia
rzadko jest w pełni dostępna, zatem oszacowanie liczebności populacji nie naruszającej równowagi ekologicznej jest bardzo trudne (Morellet i in. 2007).
W stosunku do wielu gatunków określone jest „optymalne” czy „dopuszczalne”
zagęszczenie wyrażone jako liczba osobników na jednostkę powierzchni. Przykładem jest wskazanie, że zagęszczenie 5 osobników żubra na 1000 ha jest optymalne, czyli nie wpływa negatywnie na siedliska (Perzanowski i in. 2005), podobnie
dla łosia, a dla jelenia zagęszczenie wyrażone jako liczba osobników na tę samą
powierzchnie może być 3-7 razy większe (Okarma, Tomek 2008). Prognoza co do
optimum wielkości populacji zależy od szeregu czynników i dla każdego środowiska będzie określana odrębnie, zatem wartości dopuszczalnych czy optymalnych
zagęszczeń są orientacyjne.
Znane parametry rozrodczości i śmiertelności mogą stanowić podstawę prognozowania dynamiki populacji. Najprostszym sposobem modelowania jest wykorzystanie macierzy Lesli’ego, w których populacja podzielona jest na klasy wiekowo-
-płciowe, i w stosunku do każdej klasy określona jest przeżywalność, a dla samic
również ich rozrodczość. W tym uproszczonym modelu zakłada się długość życia
i precyzuje się okres uczestniczenia w rozrodzie.
Wyjaśnienie:
Odpowiedź:
Aby zwiększyć populację zwierząt będzie trzeba zmniejszyć zabijanie zwierząt co z tym idzie zamknięcie niektórych rzeźni do tego nie śmiecić na planecie ponieważ zwierzęta mogą to zjeść i ise zatruć np. plastikowa butelka również trzeba by było dokarmiać zwierzęta aby populacja się zwiększyła
Wyjaśnienie:
Myślę że pomogłem