Odpowiedź :
Odpowiedź:
1)Renta naturalna – oddawanie na rzecz pana części płodów rolnych (por. połownictwo) Renta pieniężna – opłata pieniężna (czynsz) Renta odrobkowa (pańszczyzna) – robocizna świadczona na rzecz feudała.
2)Beneficjum-(łac. beneficium, „dobrodziejstwo, uposażenie”) – pierwotnie określenie dotyczyło dóbr ziemskich przydzielonych osobie za wykonywanie powierzonych obowiązków.
Prekaria-rodzaj umowy, w wyniku której następowało przekazanie drugiej osobie ziemi, jakiejś rzeczy lub prawa w użytkowanie, z zastrzeżeniem zwrotu na każde wezwanie, ponieważ przekazanie takie następowało najczęściej na prośbę przyjmującego, stąd nazwa instytucji[1]. Potocznie to także teren uzyskany na mocy tej umowy.
Inwestytura- (łac. induere vestimentis – „przyobleczenie, ubranie”) – nadawanie wasalowi dóbr seniora, przy zachowaniu ceremoniału i zasad prawa lennego. Wyróżnia się inwestyturę świecką, duchowną, terytorialną oraz szkolną.
Opole- miasto na prawach powiatu w południowo-zachodniej Polsce, siedziba władz województwa opolskiego i powiatu opolskiego. Historyczna stolica Górnego Śląska. Dwudzieste siódme co do wielkości populacji miasto w Polsce.
3,Otton I -Prowadził politykę ekspansywną wobec Słowian tworząc na ich terenach liczne marchie, osiągając brzegi Odry. Uzależnił od Niemiec Włochy, Czechy i Danię. Podbitą ludność chrystianizował. 10 sierpnia 955 pokonał Madziarów w bitwie na Lechowym Polu koło Augsburga, powstrzymując ich najazdy na środkową Europę. Od 963 roku Otton otrzymywał trybut od Mieszka I, księcia Polan (według przekazu kronikarza Thietmara) z części jego ziem – ta informacja bywa jednak kwestionowana przez znaczną część badaczy.
Otton III-Dążył do utworzenia imperium uniwersalnego, zrzeszające na równych prawach wchodzące w jego skład kraje. W 995 zorganizował wyprawę do Rzymu, pokonał Krescencjuszów, osadził na tronie papieskim swego kuzyna Brunona (Grzegorz V) i w maju 996 odbył koronację cesarską. Spotkał się z opozycją zarówno we Włoszech, jak w Niemczech. Kontynuował politykę jego ojca.
4,Na początku IX w. powstało słowiańskie Państwo Wielkomorawskie ze zjednoczonych plemion zamieszkujących w dorzeczu Dyi oraz Moraw. Połączenia poszczególnych plemion dokonał Mojmir, jeden z władców morawskich, około roku 830. Nowo powstałe państwo pozostawało pod zwierzchnictwem królów frankijskich. Ponieważ po śmierci Karola Wielkiego państwo Franków zostało podzielone między jego trzech synów, wszelkimi kwestiami na obszarze Moraw zajmował się Ludwik Niemiecki. On też, po śmierci Mojmira w roku 846, osadził na tym obszarze jego syna – Rościsława. Nowy władca był zwolennikiem chrystianizacji. Pragnął również uniezależnić się od zwierzchnictwa Franków. Taki obrót sytuacji niepokoił Ludwika Niemieckiego, który aby ostatecznie podporządkować sobie Morawy, wyprawił się zbrojnie w roku 855 przeciwko Rościsławowi. Cała kampania króla frankijskiego zakończyła się jednak klęską i pozwoliła tym samym władcy Państwa Wielkomorawskiego uniezależnić się od Niemiec. Rościsław pragnąc przyjąć chrzest zwrócił się o pomoc do Bizancjum. Dwaj zakonnicy z cesarstwa wschodniego – Cyryl i Metody rozpoczęli swoją misję w roku 863. Stworzyli oni pismo słowiańskie, przetłumaczyli fragmenty pisma świętego oraz część tekstów liturgicznych. Po śmierci zakonników w skutek narastających konfliktów spowodowanych ich działalnością misyjną, ich uczniowie w roku 885 zostali wygnani z Moraw. W kolejnych latach Państwo Wielkomorawskie przeżywało ciężki kryzys spowodowany głównie konfliktem z monarchią karolińską. Oprócz tego książę Rościsław popadł w konflikt ze swoim siostrzeńcem – Świętopełkiem. Ten ostatni wydał zdradziecko swojego wuja w ręce Bawarów. Rościsław został postawiony przed sądem, który skazał go na karę śmierci. Ostatecznie wyrok został zmieniony – oślepiono go i zamknięto w klasztorze. Cała sytuacja doprowadziła do ponownego zwierzchnictwa Franków nad Morawami.
Po kilku latach konfliktów oraz zmagań, w roku 847 Morawy wywalczyły ponownie swoją niepodległość. Za swojego władcę uznali Świętopełka, skonfliktowanego ówcześnie z Karolingami. Rozpoczęła się również ekspansja terytorialna Państwa Wielkomorawskiego – opanowano Śląsk oraz podano zwierzchności kraj Wiślan. Sytuacja zmieniła się, gdy nad Dunajem pojawili się Węgrzy. Od roku 892 Niemcy korzystali z ich pomocy w walce z Świętopełkiem. Książę Morawski potrafił jednak opanować niedogodną sytuację, zmieniła się ona po jego śmierci w roku 895, kiedy to Państwo Wielkomorawskie było rozdarte wewnętrznie, głównie przez pretendentów do władzy. Ostatecznie w roku 906 osłabione państwo poddało się naciskowi ze strony węgierskiej i upadło po przegranej kampanii wojennej.
5,• Zachodnia – zalicza się do niej plemiona polskie, pomorskie, połabskie, czeskie, morawskie, słowackie. Grupa ta zamieszkuje wschodnią oraz środkową część kontynentu europejskiego. Do XI w. Słowianie zachodni zachowali jedność językową, dopiero w kolejnym okresie doszło do zróżnicowania na plemiona lechickie (Polanie, Wiślanie), plemiona czeskie zamieszkujące Kotlinę Czeską oraz plemiona łużyckie. Do pierwszych państw zachodniosłowiańskich zalicza się: Państwo Samona z pierwszej połowy VII w. oraz Państwo Wielkomorawskie powstałe na terenach Moraw około roku 830.
•Wschodnia – czyli plemiona ruskie, do których zaliczali się w okresie między VIII a X w.: Siewierzanie, Polanie, Drewlanie, Dregowicze, Połaczanie. Grupa zamieszkująca wschodnią i część środkowych obszarów Europy.
• Południowa – Serbowie, Chorwaci i Słoweńcy. Zasiedlali cały półwysep Bałkański, a na zachodnich terenach ich osadnictwo sięgało Tyrolu oraz Bawarii. Zaraz po zajęciu obszaru Bałkanów, Słowianie południowi ulegli chrystianizacji – pod wpływem niemieckim, protoplaści współczesnych Słoweńców oraz Chorwatów przyjęli łaciński katolicyzm, a Bułgarzy i Serbowie prawosławie za sprawą wpływów cesarstwa wschodniego.
Plemiona Słowian zachodnich i wschodnich sąsiadowały ze sobą, natomiast grupa południowa została odcięta przez ludy koczownicze – Awarów, Bułgarów oraz Węgrów. Ludy te kolejno w VI, VII i X w. opanowywały dolinę Dunaju. Grupa południowa Słowian poprzez zajęcie Bałkanów weszła w konflikt z Bizancjum, stąd też najwcześniejsze informacje odnoszą się właśnie do nich, przekazane przez historyków z cesarstwa wschodniego.
Pierwsze państwa słowiańskie powstały na skutek walk między poszczególnymi plemionami. Najczęściej jedno plemię narzucało swoje zwierzchnictwo innemu. W ten właśnie sposób powstały trwalsze wspólnoty, stanowiące początkową formę państw współczesnych.
Na terenach zasiedlonych przez Słowian południowych, w roku 680 Bułgarzy rozpoczęli budowę swojego państwa. Narzucili oni plemionom słowiańskim wzorowaną na bizantyjskiej organizację państwa. W roku 865 Bułgaria przyjęła chrzest, następnie sami Bułgarzy ulegli Slawizacji.
W pierwszej połowie IX w. zjednoczenia plemion morawskich dokonał książę Mojmir, tworząc tym samym Państwo Wielkomorawskie. Jego następca – Rościsław, dążył do schrystianizowania swojego kraju za pomocą misjonarzy Bizantyjskich. Przysłano wówczas dwóch zakonników Konstantego (znanego po śmierci pod zakonnym imieniem Cyryl) oraz Metodego, znających język słowiański. Następca księcia Rościsława – Świętopełk, rozszerzył znacząco grancie państwa o Panonię, Czechy, Śląsk oraz kraj Wiślan. Jednak na przełomie IX i X w. Dunaj przekroczyły łupieżcze plemiona Węgrów. Ostatecznie ci ostatni w roku 906 podporządkowali sobie Państwo Wielkomorawskie, a miejscowej ludności słowiańskiej zaczęli stopniowo narzucać swój język.
Pośród grupy Słowian wschodnich wytworzyły się z czasem dwa główne ośrodki państwowe – Słoweńców w Nowogrodzie oraz Polan w Kijowie. Władcy pochodzący z ostatniego z nich, podporządkowali swoim wpływom kolejne plemiona ruskie, które zmuszone były do płacenia odpowiedniej daniny. Następnie przyłączyli również do swojego państwa Nowogród, pod koniec IX w.. Państwo ruskie utrzymywało poza tym stałe i żywe kontakty z cesarstwem wschodnim, skąd też Włodzimierz Wielki przyjął w roku 988 chrzest.
Wyjaśnienie: