Kierował się on nią w swoim życiu i nawiązywał do niej w swoich dziełach. Chciał żeby w kwestiach społecznych kierowano się zasadami z ewangelii. Uważał, że wszyscy, niezależnie od religii i narodowości, powinni traktować się jak bracia i pokojowo ze sobą współistnieć.
Na przykładzie Widma Złego Pana widzimy, że Mickiewicz piętnuje życie niezgodne z Ewangelią i pokazuje, że takie postępowanie spotka się z karą w życiu pośmiertnym. Widmo Złego Pana za życia nie miało współczucia dla innych i po śmierci musiało zmagać się z głodem i pragnieniem.
W skrócie możemy powiedzieć, że Mickiewicz był zwolennikiem mesjanizmu i towianizmu.
Mesjanizm to pojęcie odnoszące się do poglądu, że wkrótce na ziemię zejdzie mesjasz, który zbawi świat i doprowadzi do politycznej wolności, moralnej doskonałości i ziemskiego szczęścia dla ludzi go oczekujących.
Towianizm natomiast głosił potrzebę naśladowania Chrystusa.
