Odpowiedź:
Nazywam się Ernest Nemeczek jestem głównym bohaterem powieści Ferenca Molnara "Chłopcy z Placu Broni". Mam 11 lat, jestem jedynakiem, który mieszka wraz z rodzicami w Budapeszcie. Moje ubogie mieszkanie znajdowało się na parterze pod trójką, na ulicy Rakos.
Mam niski wzrost oraz mam blond włosy. W moich dużych, niebieskich oczach, często można było dostrzec łzy. Mówię cienkim, dziecięcym głosem. Wyglądam na wątłego i słabego.
Jestem także skromny i serdeczny. Odznaczam się łagodnym usposobieniem, które wyrażało się życzliwym stosunkiem do otoczenia. Szybko zapominam o przykrych sprawach i trzeba było mi o nich przypominać. Albowiem jestem nieśmiały i uległy, ale mam swój honor i ambicje.
Byłem jedynym szeregowcem na Placu Broni w przeciwieństwie do swoich kolegów, którzy byli oficerami i wydawali rozkazy. Podporządkowywałem się wszystkim z radością, mimo, że byłem traktowany jak popychadło. Plac traktowałem jak swą ojczyznę, gotów oddać za niego życie.
Udowodniłem, że nie jest tchórzem. Moją odwagę można dostrzec, np. w wyprawie do Ogrodu Botanicznego, gdzie ujawniłem się Czerwonym Koszulom. Nigdy nie zdradziłem swoich współtowarzyszy, nawet, gdy miałem okazję przejść do przeciwników. Odmówiłem, mówiąc, że wolę zginąć, niż zostać zdrajcą. Albowiem jestem szlacheny, nie potwierdziłem przed ojcem Gereba, że jego syn jest zdrajcą. Mimo choroby i wysokiej gorączki, do końca swoich dni pozostałem wierny placowi. Chcoiaż byłem wycieńczony, pojawiłem się na Placu Broni i to właśnie mi chłopcy zawdzięczali ostateczne wygranie bitwy. To zdecydowało, że dopiero wówczas zdobyłem szacunek i poważanie kolegów. Niestety, zbyt późno, gdyż umierałem.
Uważam, że jestem pozytywną postacią. Jestem pełny uznania dla mojej wyjątkowej odwagi. Miałem swój wymarzony cel, do którego konsekwentnie dążyłem.
(mam nadzieję że o to chodziło, jak nie to wystarczy pozmieniać np. jak jest "odmówiłem" to wystarczy napisać "odmówił")
