Jest tak wiele osób, które chcą odebrać sobie życie nad wodą,
Że na jej brzegach rozstawiono wypatrujące straże,
Niech no tylko człowiek się pokaże,
Co na plakatach wzroku swego nie opiera i bladszy jest od sprzedawcy,
Obuwie ma zaniedbane,
I odzieniem równie odstaje,
Wygląda jakby chciał runąć w odmęty wody,
Więc wszyscy pełni zgrozy,
Od śmierci go odwodzą i kajdany na ręce włożą
Lata jegomość jakiś, wzdłuż rzeki brzegu,
Biegnie pod prąd, więc stróż go zawołał
I o przyczyny zapytać zdołał,
Tej gonitwy wbrew naturze.
„Tragedia” – krzyczy człowiek – ratuj! pomóż!
Małżonka moja do wody susa dała,
I zbyt długo z niej nie wypływała”
Na co żandarm wnet wtóruje:
„W tym miejscu jej nie znajdziesz,
W drugą stronę biec powinieneś,
Przyroda w drugą stronę Sekwanę ciągnie,
A ty przeciw niej występujesz?”
„Moja żona – powiada szukający – była zawsze inna,
Uparta i dziecinna,
I myślę, że śmierci,
Też sprzeciwić się powinna”.
