Nerona uznaje się za najokrutniejszego cesarza wszechczasów. Swetoniusz w „Żywotach Cezarów“ pisał, że już od chwili jego narodzin snuto wokół jego osoby straszliwe przepowiednie. Jego własny ojciec Domicjusz miał powiedzieć, że „z takiego związku jak jego i Agryppiny, mogło przyjść na świat tylko coś bardzo nikczemnego i zgubnego dla państwa”. Neron wstępując na tron cieszył się ogromnym poparciem społeczeństwa, ale w ciągu czternastu lat panowania stracił to zaufanie. Jednak byłby innym władcą, gdyby przez całe swe panowanie nie ulegał najpierw matce, a później swoim doradcom.
Ze źródeł historycznych wiemy, że gdy Neron miał trzy lata stracił ojca, a jego matka została wygnana. Kiedy za rządów cesarza Klaudiusza, Agryppinie pozwolono powrócić do kraju, robiła wszystko, by zapewnić przyszłość synowi. Od czasu, gdy została wybranką cesarza Klaudiusza, Neron usynowiony przez cesarza miał okazję wychowywać się na dworze cesarskim wraz ze swoim przybranym rodzeństwem Brytanikiem, Antonią i Oktawią. Agrypina dokładnie zaplanowała przyszłość dla swego jedynego syna, chcąc, by ten został cesarzem, dlatego Neron stal się marionetką w jej rękach. Aby przybliżyć syna do władzy, najpierw ożeniła go z przybraną siostrą Oktawię, a następnie aby zrealizować cel, otruła cesarza Klaudiusza. Po jego śmierci, ze względu na niepełnoletność Brytanika, cesarzem został siedemnastoletni Neron.
Jak pisał Swetoniusz młody władca nie był zbytnio zainteresowany rządzeniem, całymi dniami grał na lutni, śpiewał, powoził rydwanami, dlatego sprawami prywatnymi i publicznymi zajmowała się jego matka i doradcy - Seneka i Burrus.
Neron choć był pod wielkim wpływem matki, to zlecił jej zabójstwo, gdy ta nie akceptowała jego romansu z niewolnicą Akte, a później nie zgodziła się na porzucenie przez niego Oktawii dla Poppei Sabiny. To tylko niektóre ze zbrodni Nerona jakich się dopuścił.
Gdy Neron zaczął sam panować, miał u boku ludzi, przez których stał sie tyranem.
Jednym z nich był prefekt pretorianów, Tygellin, schlebiający najniedorzeczniejszym pomysłom Nerona. Był on jednym z najokrutniejszych i najbardziej bezwzględnych osób w Rzymie. Wykorzystał to, że Neron poszukiwał ludzi, na których mógłby zrzucić winę za podpalenie Rzymu i podsunął mu pomysł, aby to chrześcijanie byli kozłami ofiarnymi.
Neron jako władca żył w czasach, w których czyny jakich się dopuścił, były czymś normalnym. Chciał on być przede wszystkim artystą, świadczą o tym jego słowa przed śmiercią; „O, jaki artysta umiera ze mną!”. Gdyby matka pozwoliła mu na normalne dzieciństwo, rozwijanie pasji, nie pchając ku władzy, gdyby nie miał u boku ludzi fałszywych, dbających o jego względy jedyne dla tytułów i pieniędzy, może Neron nie pozostałby aż do naszych czasów symbolem okrutnych i tyrańskich rządów.
