Odpowiedź :
Koniec XV wieku przynosi we Francji walkę o scentralizowanie państwa, które doprowadzi w konsekwencji do stworzenia nowego ustroju politycznego - monarchii absolutnej. Ten model ustrojowy w XVII wieku, właśnie we Francji przybrał wręcz formę modelową i klasyczną
W połowie XVI wieku w państwie francuskim dał się zauważyć kryzys władzy monarszej. Szczególnie mocno przeciwko władzy absolutnej występowali kalwini, rekrutujący się z mieszczaństwa, ale również i szlachty. Początkowo ten odłam w łonie reformacji był tolerowany przez władców Francji. Jednak w połowie XVI wieku rozpoczęły się represje wobec hugenotów, które wkrótce przekształciły się w wojny religijne. Walki zakończyły się z chwilą gdy na tronie Francji zasiadł Henryk IV. Ów władca aby uspokoić sytuację w kraju wydał edykt nantejski, w którym przyznawał swobodę wyznania i kultu kalwinom.
Wiek XVII przyniósł we Francji wzmocnienie władzy królewskiej, głównie za sprawą władców, zasiadających wówczas na tronie. Mowa tu o Ludwiku XIII i Ludwiku XVI. Nie należy jednak zapominać, że to dzięki dwóm kardynałom - Armandowi Richelieu i Juliuszowi Mazariniemu, zostały stworzone bardzo silne podstawy francuskiego państwa absolutnego. Richelieu zwalczał wszelkie próby zburzenia podstaw rządów absolutnych.
Tą politykę kontynuował kardynał Juliusz Mazarini. W latach 1648-1649 miała miejsce tzw. fronda, która była próba przejęcia władzy w państwie przez arystokrację. Fronda poniosła klęskę w zmaganiu się z absolutyzmem monarszym.
Za rządów Ludwika XV Francja zaczęła powoli tracić swoja pozycję w Europie, głównie na skutek konfliktu z Anglią o kolonie w Ameryce Północnej, oraz na skutek europejskiej wojny o hiszpańską sukcesję. Ten ostatni konflikt, a dokładniej jego rozstrzygnięcie przyniosło kres mocarstwowej roli Francji w Europie. Powoli zaczął się także objawiać kryzys wewnętrzny w państwie Burbonów. Nie przyniosły skutku reformy podjęte przez kolejnych ministrów finansów. Niewyobrażalne sumy, jakie pochłaniało utrzymanie francuskiego dworu, rujnowało skarb państwa.
SPOŁECZEŃSTWO STANOWE i POZYCJA KRÓLA
Jako pierwszy stan uprzywilejowany występuje duchowieństwo.Duchowni podlegali tylko sądom kościelnym oraz byli zwolnieni od podatków.
Duchowieństwo wyższe rozporządzało dochodami z ogromnych dóbr kościelnych. Rekrutowało się prawie wyłącznie ze szlachty.
Drugim stanem uprzywilejowanym była szlachta. Głównym przywilejem szlacheckim było zwolnienie od podatków.Poza tym szlachta korzystała z pewnych przywilejów w stosowaniu prawa karnego, materialnego, jak i formalnego: np. nie stosowano wobec szlachty pewnych kar cielesnych, szlachta nie odpowiadała przed sądem w prvót, lecz pierwszą instancją dla niej był sąd baillage. Szlachectwo nabywało się z reguły przez urodzenie.
Położenie prawne mieszczaństwa było specjalnego rodzaju. Można je określić jako przeciętne w perspektywie ogólnej ówczesnych stosunków społecznych we Francji. Mieszczanin nie korzystał ze szczególnych przywilejów, jak duchowny czy szlachcic, ale też nie dotykały go specjalne ograniczenia i świadczenia, jakie ciążyły na chłopach. Bogate mieszczaństwo w okresie absolutyzmu stale wzrastało na siłach. Do połowy XVIII wieku król powoływał mieszczan tej kategorii na najwybitniejsze stanowiska państwowe.
Ogół chłopów przetrwał we Francji do Rewolucji Francuskiej w stosunku zależności od szlachty, który należy określić jako stosunek poddańczy. Poddaństwo objawiało się poprzez istnienie sądownictwa dominialnego panów nad chłopami. Drugim zasadniczym objawem zależności poddańczej chłopów wobec szlachty był fakt, że chłop nie był właścicielem uprawianej przez siebie ziemi, jakkolwiek była w jego posiadaniu od wieków. Za właściciela w dalszym ciągu uchodził pan i w zamian za pozostawienie ziemi w użytkowaniu chłopa miał prawo żądać od niego szeregu świadczeń. Świadczenia te przeszły w ciągu wieków typową na zachodzie Europy ewolucję od świadczeń w robociźnie, poprzez świadczenia w płodach rolnych, do czynszu pieniężnego.Najdotkliwsza forma pośredniego wyzysku chłopa był fakt przerzucania na niego całego ciężaru podatków państwowych. Wypływało to z przywilejów duchowieństwa i szlachty niepłacenia podatków.
Tą politykę kontynuował kardynał Juliusz Mazarini. W latach 1648-1649 miała miejsce tzw. fronda, która była próba przejęcia władzy w państwie przez arystokrację. Fronda poniosła klęskę w zmaganiu się z absolutyzmem monarszym.
Za rządów Ludwika XV Francja zaczęła powoli tracić swoja pozycję w Europie, głównie na skutek konfliktu z Anglią o kolonie w Ameryce Północnej, oraz na skutek europejskiej wojny o hiszpańską sukcesję. Ten ostatni konflikt, a dokładniej jego rozstrzygnięcie przyniosło kres mocarstwowej roli Francji w Europie. Powoli zaczął się także objawiać kryzys wewnętrzny w państwie Burbonów. Nie przyniosły skutku reformy podjęte przez kolejnych ministrów finansów. Niewyobrażalne sumy, jakie pochłaniało utrzymanie francuskiego dworu, rujnowało skarb państwa.