Odpowiedź :
Adam Mickiewicz
"Oda do młodości" - liryka zwrotu do adresata. Ukazuje dwie sprzeczne postawy: klasyków i romantyków. Porusza wzniosłą ideę, jaką jest przebudowa świata, głosi tryumf wolności, młodości i przyjaźni.
"Romantyczność" - autor jako prawdziwy romantyk zaleca kierowanie się w życiu sercem, gdyż tylko ono potrafi dotrzeć tam, gdzie nie dotrze rozum. Najważniejsze słowa: Miej serce i patrzaj w serce.
"Dziady cz. II" - starcie świata ziemskiego i fantastycznego. Romantyczny dramat w antycznej formie. W kaplicy, w której odprawiany jest obrzęd Dziadów, pojawiają się duchy ludzi i pozostawiają żyjącym wskazówki moralne.
"Dziady cz. IV" - ukazuje miłość jako najgorszą chorobę. W tej części odnajdujemy wątki z osobistych przeżyć Mickiewicza (nieszczęśliwa miłość do Maryli Wereszczakówny).
"Dziady cz. III" - najbardziej polityczna, dedykowana przyjaciołom autora. Przypomina średniowieczne misterium, gdzie o duszę bohatera walczą Dobro i Zło. Akcja toczy się na dwu płaszczyznach - realistycznej i symbolicznej. Bardzo ważna Wielka Improwizacja, w czasie której główny bohater wyrasta na jednostkę nieprzeciętną, wadzi się z Bogiem o panowania nad światem. Za wyrządzone zło spotyka człowieka kara.
"Konrad Wallenrod" - historia Litwina, Waltera Alfa, który przyjmując nazwisko Konrada Wallenroda dążył do zniszczenia Zakonu Krzyżackiego. Został Mistrzem, ale jego podstęp został odkryty. Popełnił samobójstwo.
"Sonety Krymskie" - zachwyt nad orientalną przyroda połączony z tęsknotą za krajem. Przemyślenia natury filozoficznej.
"Księgi Pielgrzymstwa Polskiego" i "Księgi Narodu Polskiego" - pisane prozą poetycką, stylizacja na język biblijny. Nawiązanie do mesjanistycznej roli Polski, jako wybawiciela uciśnionych narodów. Cierpienie Polski nie będzie nadaremne, gdyż zapoczątkuje odrodzenie moralne wielu narodów.
"Pan Tadeusz" - epopeja narodowa, skoncentrowana na trzech wątkach: historycznym (działania Napoleona), miłosnym (perypetie miłosne bohaterów) i sporze o zamek. Pisany trzynastozgłoskowcem. Mickiewicz opisuje to ostatnią ostoję kultury sarmackiej w Polsce.
Juliusz Słowacki
"Kordian" - dramat. Autor przedstawia proces dojrzewania tytułowego bohatera, który przypomina typ romantycznego kochanka. To typ rozdarty wewnętrznie, poszukujący sensu w życiu. Nie znajduje go jednak w żadnym z krajów europejskich, które odwiedza w czasie swojej wędrówki. Do przemiany bohatera dochodzi na górze Mont Blanc - wybiera walkę o wolność kraju. Jest jednak w swoich przekonaniach osamotniony, nie ma sprzymierzeńca. Kompozycja otwarta - autor nie zamyka dziejów bohatera.
"Grób Agamemnona" - 21 strof. Utwór koncentruje się na tematyce historyczno - politycznej. Porównuje losy Polski z losami starożytnej Grecji, nie potrafi pogodzić się z niewolą i bezmyślnością Polaków. Chce widzieć ojczyznę wolną, odrodzoną, nieśmiertelną, a przede wszystkim zjednoczona w dążeniu do celu. Nazywa Polskę "pawiem i papugą narodów". Czuje się odpowiedzialny za kraj.
"Beniowski" - poemat dygresyjny. Popis zdolności pisarskich Słowackiego. Najbardziej znane słowa tego utworu: Chodzi mi o to, aby język giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa. Spór z Mickiewiczem i jego poezją.
Zygmunt Krasiński
"Nie - Boska komedia"
Cyprian Kamil Norwid
"Bema pamięci żałobny rapsod" - powstał w rocznicę śmierci generała, przedstawia jego pogrzeb. Generał był dla większości romantyków ideałem walki o wolność, tu ukazany jest jako przewodnik ludzkości, który poprowadzi ją ku lepszym czasom.
"Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie" - podzielony na 3 części. W pierwszej ukazane są osoby docenione dopiero po śmierci, w drugiej - nawiązuje do pogrzebu Mickiewicza, w trzeciej - ukazuje argumenty przemawiające za tym, aby raz jeszcze otworzyć grób wieszcza. Podkreśla tragizm jednostki wybitnej, która musi wiele wycierpieć, zanim zostanie doceniona.
Aleksander Fredro
"Śluby panieńskie, czyli magnetyzm serca" - komedia.