Odpowiedź :
Odpowiedź:
Wyjaśnienie:
Ludwig van Beethoven urodził się w 1770 r. w Bonn jako syn Johanna i Marii Magdaleny z domu Laym. Był drugim z siedmiorga dzieci, jednak tylko troje z nich dożyło wieku dorosłego. Zarówno dziadek, jak i ojciec kompozytora byli muzykami, jednak jego bracia nie zdradzali większych zdolności w tej dziedzinie. Natomiast Ludwig już w wieku czterech lat przejawiał ogromny talent muzyczny. Mając 7 lat, dał pierwszy koncert w Kolonii i w ten sposób rozpoczął karierę pianisty. Ojciec pokładał w nim wielkie nadzieje, jednak nie bardzo potrafił chłopcu pomóc – bywał gwałtowny i nadużywał alkoholu, wiele wymagał, niewiele ucząc.
Duży wpływ na Beethovena wywarł jeden z jego nauczycieli, Ch. Neefe, który rozkochał go w muzyce Bacha. Już jako młodzieniec, w 1785 roku, Beethoven poznał Franza Gerharda Wegelera, wieloletniego przyjaciela, dzięki któremu otrzymał posadę nauczyciela muzyki u państwa von Breuning. Ta posada pozwoliła mu wejść do świata arystokracji.
W wieku siedemnastu lat Beethoven wyjechał do Wiednia i choć wróżono mu tam wielką karierę, powrócił po zaledwie dwóch tygodniach na wieść o chorobie matki. Cierpiąca na suchoty Maria Beethoven zmarła po kilku dniach od powrotu syna. Od tej pory Ludwig musiał wziąć na siebie odpowiedzialność za rodzinę, ponieważ ojciec załamał się i pogrążył w nałogu. Były to trudne czasy dla młodego kompozytora, który musiał godzić pracę, obowiązki rodzinne i komponowanie. Mimo wszystko, nie rezygnował z marzeń o Wiedniu i kiedy tylko otrzymał upragniony urlop, ruszył do europejskiej stolicy muzyki.
W czasie jego nieobecności zmarł ojciec, a wojska francuskie pozbawiły elektora Maksymiliana Franciszka władzy. Beethoven nie miał powodu wracać, został więc w Wiedniu na stałe i sprowadził do siebie braci. Ludwig szybko zyskał sławę jako wirtuoz, ceniono też jego kompozycje. W tym okresie poprawiła się jego kondycja finansowa, ponieważ zdobył zamożnych mecenasów i mógł się poświecić pracy twórczej. W 1800 r. po raz pierwszy zaprezentował I symfonię, publiczność przyjęła ją bardzo entuzjastycznie. Jednak po premierze krytycy zarzucali mu zbyt silne dążenie do oryginalności.
Na zaledwie 25-letniego kompozytora spadło bodaj największe nieszczęście, jakie może się zdarzyć muzykowi – Beethoven zaczął tracić słuch. Kiedy okazało się, że choroba jest nieuleczalna i postępuje, był bliski samobójstwa:
(…) jedyna rzecz, jaka mnie powstrzymywała, to moja sztuka. Naprawdę bowiem wydawało mi się niemożliwe opuścić ten świat, zanim stworzę wszystkie dzieła, które czuję, że muszę skomponować (…).
Przez kilka lat jeszcze koncertował, jednak ostatecznie musiał poprzestać na pracy twórczej. Wówczas też powstało jedno z jego najdoskonalszych dzieł, II symfonia D-dur op. 36.
Mimo że zaniechał publicznych występów, jego sława rosła. Premiera III symfonii Es-dur op. 55 przyniosła rewolucję w muzyce. Była prawdziwym początkiem nowego wieku. W następnych latach kompozytor pracował bardzo intensywnie, powstały wówczas cztery symfonie, cztery koncerty, pięć kwarterów, a także tria, sonaty i uwertury.
W 1808 roku kompozytor otrzymał stałą pensję od arcyksięcia Rudolfa, który pragnął zatrzymać go w Wiedniu. Po śmierci swojego brata Kaspara, Beethoven zaopiekował się jego synem, Karlem. Mimo iż bardzo zabiegał, by to jemu, a nie wdowie powierzono dziecko, nie był w stanie sprostać trudnemu zadaniu wychowania młodego człowieka. Od tej pory zaniedbał pracę twórczą i napisał właściwie tylko jedno dzieło – Wielką Sonatę B-dur op. 106 „Hammerklavier”.
Około 1819 roku utracił słuch całkowicie. Nadal jednak cieszył się wielką sławą i uznaniem. Powołano go na członka szwedzkiej Akademii Nauk, a król Ludwik XVIII uhonorował go złotym medalem za „Mszę uroczystą”. W ostatnich latach życia bardzo cierpiał, trawiony przez choroby jelit, puchlinę wodną i marskość wątroby. Zmarł w 1827 roku w wieku 57 lat. Pochowano go na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu z wielkimi honorami.
W uroczystości wzięło udział około dwudziestu tysięcy żałobników.
Twórczość Ludwika van Beethovena
Twórczość Beethovena stoi na pograniczu klasycyzmu i romantyzmu, łączy doskonałość formy z emocjonalnością. Beethoven był przede wszystkim twórcą instrumentalnym, choć jest też autorem kilku utworów wokalnych (np. „Fidelio”). To za jego sprawą kompozycje instrumentalne zdominowały wiodące wcześniej utwory wokalne.
Geniusz Beethovena przejawiał się m.in. w umiejętności przekazywania treści bez użycia słów. Jego kompozycje zawierają filozoficzne przesłanie. Muzyk opiewa idee wolności i miłości, wyraża zachwyt nad pięknem natury i radość płynącą z życia. Jego stanowią wyraz uznania dla godności jednostki i postulat wzajemnego braterstwa.
Walka, jaką przyszło mu toczyć z własną chorobą, znalazła odzwierciedlenie w jego muzyce, która sławiła bohaterstwo, wolę walki i pragnienie zwycięstwa.
Wybitny geniusz Beethovena doprowadził wszystkie uprawiane przez niego gatunki do perfekcji. Symfonia, koncert, kwartet smyczkowy, sonata i wariacja osiągnęły w jego twórczości szczyt swojego rozwoju.
Twórczość Beethovena dzieli się na trzy podstawowe okresy. Wczesny – tzw. klasyczny – trwający do ok. 1800 roku, charakteryzujący się nawiązaniem do estetyki klasycyzmu. W tym czasie w utworach Beethovena wyraźny jest wpływ Mozarta i Haydna. Drugi okres nazywany jest heroicznym i trwa do roku 1815, powstają wówczas monumentalne dzieła opiewające bohaterstwo i przeciwstawianie się trudnemu losowi. Wreszcie trzeci okres, trwający do końca życia twórcy, to tzw. okres romantyczny, cechujący się zwrotem w kierunku osobistego wyznania i przekazu intelektualnego.
Najważniejsze dzieła Beethovena
Symfonie – III Es-dur op. 55 „Eroica”, V c-moll op. 67, VI F-dur op. 68 „Pastoralna”, IX d-moll op. 125;
Koncerty – fortepianowe, łącznie pięć, w tym: Es-dur op. 73 „Cesarski”, skrzypcowy D-dur op. 61, „Koncert potrójny” C-dur na skrzypce, wiolonczelę i fortepian op. 65;
Uwertury – łącznie 11, w tym: koncertowe „Egmont” op. 84, „Corolian” op. 62, „Leonora III” op. 72a, „Poświecenie domu” op. 124;
Opera „Fidelio” op. 73;
Kantaty i utwory sakralne;
Utwory fortepianowe: 32 sonaty, cykle wariacyjne i bagatele (m.in. „Dla Elizy”);
Utwory kameralne: 10 sonat na skrzypce i fortepian, 5 sonat na wiolonczelę i fortepian, 16 kwartetów smyczkowych i in.;
Pieśni: „Adelaide” op. 46, cykl „Do dalekiej ukochanej” op. 98.