Odpowiedź:Metafora, na której wspiera się utwór, zawiera ciekawą innowację frazeologiczną: o kimś nieczułym mówimy, że ma serce twarde jak kamień, tymczasem tutaj słowo kamień zastępuje krzemień, czyli rodzaj skały osadowej. Hanna gotowa jest oddać partnerowi pierścień – być może zaręczynowy. Można to interpretować dwojako: postanowiła zerwać z ukochanym albo chce ofiarować mu coś drogocennego jako substytut miłości. Jednak mężczyzna pragnie uczuć Hanny: Pierścień mi, Hanno, dajesz, już i serce przemień. Na niniejszą fraszkę składają się dwa wersy, czyli dystych. Tworzy go trzynastozgłoskowiec o rymach parzystych (aa), dokładnych, żeńskich. Utwór charakteryzuje się niezwykłą lapidarnością.
Wyjaśnienie:
