Odpowiedź :
Odpowiedź:
Stopień utlenienia zazwyczaj pokrywa się z wartościowością atomu lub ładunkiem jonu. Trzeba tylko wiedzieć, kiedy jest dodatni, a kiedy ujemny.
W jonach prostych np. Ca2+, Cl- stopień utlenienia wynosi odpowiednio +II oraz -I. W jonach złożonych np. [Cu(OH)]+, SO4(2-) stopnie utlenienia dla miedzi i siarki pokrywają się z ich wartościowościami, odpowiednio +II oraz +VI. Tlen prawie zawsze -II, wodór prawie zawsze +I.
W cząsteczkach jest podobnie. Dajmy na to NH3, PbO2 - stopień utlenienia dla azotu: -III, dla wodoru: +I, dla ołowiu: +IV, dla tlenu -II. Plus lub minus zależnie od tego czy dany atom odpowiednio woli oddawać czy przyjmować elektrony walencyjne. W tej kwestii znaczącą rolę odgrywa elektroujemność. Zazwyczaj metale i wodór donują elektrony (+), a niemetale akceptują (-). Wyjątkiem są wodorki metali aktywnych, gdzie wodór ma stopień utlenienia -I, bo jest bardziej elektroujemny. Również ciekawym przypadkiem jest fluorek tlenu OF2 lub nadtlenek wodoru H2O2, gdzie tlen przyjmuje odpowiednio +II i -I stopień utlenienia.
W cząsteczkach homoatomowych typu N2, O2, Br2 stopnie utlenienia dla budujących je atomów zawsze wynoszą 0.
Konkludując. Aby oznaczyć stopnie utlenienia poszczególnych atomów w cząsteczce, trzeba znać jej budowę, rozstrzygnąć które atomy są donorami (+), a które akceptorami (-) elektronów, pamiętać, że między atomami tych samych pierwiastków względne (a propos związków organicznych) stopnie utlenienia wynoszą 0 oraz, że suma stopni utlenienia jest równa ładunkowi całej drobiny (dla cząsteczek obojętnych 0).