W stasimonie I chór śpiewa pieśń chwalącą potęgę człowieka, jego rozum i wynalazczość. Występuje ukazanie państwa jako wspaniały wytwór rozumu.
W stasimonie II chór wyraża współczucie dla Antygony. Wspomina historię jej rodu, przypomina o fatum. Przedstawia przemyślenia na temat losu ludzkiego pełnego cierpień.
