,,Nastoletnia dorosłość”
Takie sformułowanie pojawiło się dzisiaj w naszej szkolnej gazetce. Postanowiliśmy poruszyć tematy dotyczące życia, środowiska, które nas otacza oraz problemów w życiu. Ktoś podsunął nam takie zdanie - ,, Nastolatki potrafią się zachowywać dojrzałe”. Po usłyszeniu tej odpowiedzi, zapadła cisza. Każdy na siebie spojrzał. Nikt nie wiedział dlaczego tak zareagowaliśmy. Czy to zbyt poważny temat, aby dyskutować otwarcie? Pewnie ktoś zadałby teraz pytanie. Odpowiedz to, nie. Nie jest. Potem jeden z naszych rówieśników zadał pytanie -,,skoro my, nastolatkowie potrafimy zachować się dojrzałe. A inni przypisują nam tę łatkę, to co my takiego robimy? Znów zapadła cisza. Te pytanie mimo ciszy, było trafne. Właśnie, co taki nastolatek w wielkim świecie musi zrobić, aby otaczająca go społeczność, nazwała dojrzałym? Czy dojrzałość ukazuje się wtedy, kiedy wypełniamy dokumenty? Czy pojawia się w momencie założenia rodziny? Odpowiedz brzmi nie. Dorosłość, a dojrzałość to dwie różne kwestie. Faktem jest to, że przebywanie w pracy, posiadanie rodziny, czy wykonywanie innych dorosłych rzeczy, budzi skojarzenia spokrewnione z dojrzałością.Niestety jest to nietrafne. Prawdziwa dojrzałość to umiejetność zachowania stosowności w danych sytuacjach, umiejetność wyjścia z jakiekolwiek problemu oraz świadomość swoich czynów oraz życia. Takimi sformułowaniami możemy opisać dojrzałość. Nasi rówieśnicy z naszej szkoły, również są dojrzałymi ludźmi! Gdy nasza koleżanka z klasy szóstej straciła mieszkanie w pożarze, to od razu stworzyliśmy dla niej szkolną zbiórkę. Natomiast, gdy nasza nauczycielka zemdlała, to od razu pobiegliśmy jej pomóc. Wiedzieliśmy, że to jest poważna sytuacja i liczy się każda minuta. Takimi czynami pokazaliśmy, że zasługujemy na dojrzałość. Zrozumieliśmy, że dojrzałym człowiekiem, może zostać każdy.
