Objawienia gietrzwałdzkie miały miejsce dziewiętnaście lat po objawieniach w Lourdes i trwały od 27 czerwca do 16 września 1877 roku. Do tej pory to jedyne objawienia na ziemiach polskich, które zostały oficjalnie uznane przez władzę kościelną. Głównymi wizjonerkami były dwie nastoletnie dziewczynki z ubogich polskich rodzin – Justyna Szafryńska i Barbara Samulowska.
Matka Boża objawiła się dziewczynkom nad klonem przed miejscowym kościołem. W ich relacjach pojawia się opis Maryi jako „Jasnej Pani”, siedzącej na tronie z Dzieciątkiem Jezus, pośród Aniołów. Przemawiała do nich po polsku, co miało w ówczesnych czasach szczególne znaczenie, gdyż Gietrzwałd należał wtedy do zaboru pruskiego, gdzie ludność poddawana była intensywnej germanizacji.
Po raz pierwszy Maryja objawiła się 27 czerwca 1877 r. wieczorem, 13-letniej Justynie Szafrańskiej, kiedy ta powracała z matką z egzaminu przed przystąpieniem do Pierwszej Komunii świętej. Następnego przed kościołem w czasie odmawiania różańca Matkę Bożą zobaczyła też Barbara Samulowska. Obie wizjonerki widywały Ją codziennie po dwa lub trzy razy – łącznie ukazała się im 160 razy. Matka Boża przedstawiła się jako „Najświętsza Panna Maryja Niepokalanie
