Odpowiedź:
motto: „życie mnie mnie” (Jan Izydor Sztaudynger)
Od kilku dobrych minut siedziałam (lub siedziałem - nie wiem jakiej jesteś płci) nad jednym zadaniem z matematyki. Tępo wpatrywałam się w stronę zeszytu, na której zgrabnym pismem było zapisane działanie. Długopis w mojej dłoni zapewne marzył o tym, abym w końcu zaczęła nim pisać. Westchnęłam ciężko, podpierając głowę ramieniem. Moja głowa była kompletnie pusta - tak jakby wszystkie myśli w jednym momencie z niej wyleciały. Było to trochę ironiczne, bowiem na lekcji całkiem sprawnie owe zadania robiłam, a teraz nawet nie wiedziałam, z której strony się za nie zabrać. „Życie mnie mnie…” pomyślałam zrezygnowana, wzdychając po raz kolejny. Gdy po kilku kolejnych minutach nie udało mi się zrobić zadania, wyłączyłam długopis i zamknęłam zeszyt z myślą, że będę musiała zgłosić nieprzygotowanie.
mam nadzieję, że o to chodziło. :)
