Odpowiedź:
August II Mocny, będący jednocześnie władcą elektorskiej Saksonii i Rzeczpospolitej, jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych władców w polskiej historii. Jedni oceniają go jako nieudolnego króla, który doprowadził do ruiny państwa, inni zaś za człowieka, który nie mógł wiele zdziałać w ówczesnym stanie polskiej monarchii.
Należy pamiętać o tym, że August II jako władca wywodzący się z Saksonii był przyzwyczajony do innego modelu sprawowania władzy, z silną władzą monarszą. Stąd tez starał się go wprowadzić także i w Rzeczpospolitej. Polityka wewnętrzna króla przez cały okres panowania skupiała się na umocnieniu wpływów królewskich i wprowadzeniu realnej władzy króla, co jednak spotykało się z dużym oporem szlachty. Przez pierwszy okres swego panowania August II starał się wprowadzić reformy za pomocą siły, m.in. wprowadzając na teren Rzeczpospolitej wojska saskie i starając się zmusić szlachtę do przyjęcia jego warunków. Angażował też w swoje działania urzędników saksońskich. W rezultacie walk z konfederacją tarnogrodzką (1715 - 1717), zawiązaną przeciwko jego władzy, musiał on ostatecznie pogodzić się z fiaskiem swoich ambitnych planów.
Wyjaśnienie:
W polityce zagranicznej August II Mocny kierował się bardziej własnym interesem, niż Rzeczpospolitej, traktując koronę królewską jako narzędzie do wprowadzenia siebie i swojej dynastii na czoło potęg europejskich. Stąd też między innymi zaangażowanie najpierw Saksonii, a potem Rzeczpospolitej w konflikt ze Szwecją, nazwany później Wielką Wojną Północną (1700 -1721). Przyniósł on Rzeczpospolitej wielkie zniszczenia, wojnę domową, jak również pogłębienie panującej anarchii. Oprócz tego władca saski zawarł silny sojusz z Piotrem I Wielkim, który wspierał go w jego działaniach. Przez niektórych historyków jest to uważany za pierwszy przejaw zależności Rzeczpospolitej od Rosji.
