Odpowiedź:
Sytuacja polityczna na Balkanach w pierwszej połowie XIX w.
- Na początku XIX stulecia Bałkany pozostawały pod panowaniem Imperium Osmanskiego. Tureccy władcy musieli radzić sobie z występującymi na tym obszarze podziałami religijnymi oraz językowymi. Słowiańscy mieszkańcy krajów bałkańskich wyznający chrześcijaństwo byli pozbawieni większości praw przysługujących muzułmanom i poddani ekonomicznemu wyzyskowi przez tureckich posiadaczy ziemskich.
- Czarnogóra posiadała wyjątkową pozycje w państwie tureckim. To niewielkie terytorium, zamieszkane przez kilka plemion południowosłowiańskich górali, pozostawało od XVI w. pod panowaniem władyków z dynastii Petroviciów. Sporą autonomię Czarnogóry gwarantowała Rosja, której konsulowie byli głównymi doradcami władyków.
- Przykład Czarnogóry bardzo silnie oddziaływał na Serbów, pragnących niepodległości. W 1804 r. wszczeli oni powstanie przeciwko Turkom. Wkrótce walki przybrały charakter powstania narodowego, które przetrwało aż do 1813 r. Zostało ono krwawo stłumione przez Turcje. Dwa lata później, w kwietniu 1815 r. doszło do kolejnego zrywu. Na jego czele stanął Miłosz Obrenović. Dzięki wsparciu dyplomatycznemu Rosji. Turcy w obawie przed ingerencją cara) nadali Serbii nieformalną autonomię obejmującą sprawy podatkowe i wymiar sprawiedliwości) w ramach imperium osmańskiego pod przyjaznym protektoratem Rosji.
- Sukces Serbów zachęcił do powstania przeciwko Turcji również Mołdawian. W 1821 r. podjeli oni próbe zbrojnego obalenia władz tureckiej. W 1826 r. rosyjscy dyplomaci zmusili Turcje do podpisania konwencji akermańskiej, zapewniającej formalnie autonomie Serbii, Mołdawii i Wołoszczyznie. Działanie to przyczyniło się do podjęcia kolejnych kroków, zmierzających do uzyskanie pełnej niepodległości przez te państwa.
