Odpowiedź:
Kobiety w średniowieczu były podległe władzy mężczyzn: ojca, a po zamążpójściu – męża. Zależność była całkowita. Obejmowała możliwość swobodnego wydawania ich za mąż i stosowania kar fizycznych.
Funkcjonował wyraźny podział na zajęcia męskie i kobiece. Do zajęć kobiecych należało prowadzenie domu, wychowywanie dzieci, praca w wiejskim obejściu i ogrodzie, rzemiosło domowe. Pewne typy zajęć były traktowane jako kobiece i pomoc ze strony mężczyzny (np. przy mieleniu ziarna).
Pod względem prawnym, kobiety przez całe życie pozostawały pod opieką mężczyzn. Początkowo był to ojciec (lub w wypadku jego śmierci − bracia), a po zamążpójściu − mąż. Największy zakres niezależności miały wdowy, szczególnie gdy dysponowały majątkiem. Tę niezależność starał się ograniczyć statut warcki, który nie pozwalał wdowom dziedziczyć całego majątku po mężu, a jedynie dobra ruchome. Majątek przypadał zaś męskim spadkobiercom męża i dłużnikom.
Drugą, obok małżeństwa, godną szacunku formą życia kobiet stanowiło życie klasztorne. Wiadomo o dwóch Polkach, które za panowania Bolesława Chrobrego przyjęły regułę zakonną, nie wiadomo jednak czy w kraju. Pierwsze zakony żeńskie powstawały w Polsce pod koniec XII w. − norbertanki w klasztorach w Strzelnie, na Zwierzyńcu, w Płocku oraz cysterki w klasztorze w Trzebnicy. W XIII w. zaczęły w Polsce powstawać żeńskie zakony mendykanckie dominikanek i klarysek, które w przeciwieństwie do męskich odpowiedników tych zakonów, miały charakter kontemplacyjny. W Polsce te zakony stały się zakonami arystokratycznymi, do których trafiały córki i wdowy możnych rodów, m.in. święta Kinga, błogosławiona Salomea, błogosławiona Jolanta.
Ich możliwości pracy były bardzo ograniczone i najczęściej pozostawały na utrzymaniu innych członków rodziny. Od XIII w., w miastach, zaczęły powstawać również zgromadzenia beginek Były to laickie stowarzyszenia religijne, gromadzące niezamężne kobiety we wspólnych domach, w których mieszkały i pracowały, zajmując się pracą chałupniczą, pielęgnacją chorych i wychowaniem dziewcząt. Często były związane z zakonami żebraczymi, np. jako tercjarki franciszkańskie czy dominikańskie.
Wyjaśnienie:
Mam nadzieję, że pomogłam
