W "Sonetach krymskich" Adam Mickiewicz pokazał los poety-tułacza, który został pozbawiony ojczyzny. To wygnaniec, zmuszony do opuszczenia kraju, człowiek samotny, obarczony bagażem pamięci. Pielgrzym będąc daleko od rodzinnych stron, podziwia egzotyczna naturę Krymu, która przytłacza go swoim ogromem i pięknem, ale nie może równać się z pięknem ojczystej przyrody. Wspaniałe widoki fascynują, ale nie mogą zagłuszyć tęsknoty za krajem, który ciągle wydaje mu się piękniejszy od najwspanialszych krajobrazów Krymu. Choć chciałby, by bogactwo wrażeń jakich dostarcza krymska przyroda pomogło mu zapomnieć o smutku, zabić pamięć, o czym mówi w sonecie „Bajdary”:
„Chcę odurzyć się, upić tym wirem obrazów. (…)
Czekam, aż myśl, jak łódka wirami kręcona,
Zbłąka się i na chwilę w niepamięć pogrąży.”
to niestety jest to niemożliwe. Nie jest w stanie wymazać z pamięci ojczyzny, zapomnieć o tych, których kocha choć są daleko od niego.
