Odpowiedź:
Był na przemian archetypowym XIX-wiecznym artystą-romantykiem i XX-wiecznym rzutkim self-made-manem, bez wytchnienia przemierzającym glob w pogoni za sławą, pieniędzmi, uznaniem i potężnymi sprzymierzeńcami, aby następnie wykorzystać to wszystko dla spraw, o które się troszczył – polskiej niepodległości, muzyki i filantropii.
Paderewski pochodził ze zubożałej szlachty bez ziemi. Jego ojciec, Jan, był zarządcą dużego majątku, a matka, Poliksena Nowicka – córką polskiego zesłańca. Ignacy Jan urodził się 6 listopada 1860 roku (18 listopada według kalendarza juliańskiego, obowiązującego w Rosji do 1918 roku) we wsi Kuryłówka na Podolu w Imperium Rosyjskim (dziś na Ukrainie). Jego matka nigdy nie wyzdrowiała po porodzie i zmarła kilka miesięcy później. Gdy Ignacy miał 3 lata, jego rodzinę dotknęła kolejna tragedia – ojciec został aresztowany i trafił do więzienia za rolę, jaką odegrał w powstaniu styczniowym. Jako właściwie sierota Paderewski został adoptowany przez ciotkę. Był wyjątkowo bystrym dzieckiem, żywo zainteresowanym muzyką. Z początku pobierał nauki w domu, jednak w wieku lat dwunastu przyjęto go do warszawskiego konserwatorium muzycznego, alma mater Chopina. Naukę w tej szkole rozpoczął sześć lat później, w 1878 roku, w klasie fortepianu. Być może po to, by zrekompensować sobie traumatyczne dzieciństwo, Paderewski wcześnie założył rodzinę, żeniąc się z koleżanką z konserwatorium, Antoniną Korsakówną. Gdy miał 21 lat, na świat przyszło ich dziecko. Niestety, żona, tak samo jak wcześniej matka, zmarła wskutek powikłań poporodowych, syn zaś urodził się ciężko upośledzony.
Wyjaśnienie:
