Obrzęd Dziadów wywodzi się z kultury starosłowiańskiej, w trakcie którego wywoływano duchy, dawniej nazywane właśnie dziadami.
Obchody Dziadów wiązały się z dwoma datami. Na wiosnę, odbywały się one w okolicach 2 listopada, a jesienią, w noc z 31 października na 1 listopada. Daty te były ściśle powiązane z fazami księżyca.
Święto to organizowane było najczęściej w domach, lecz zdarzało się to także na cmentarzach.
Celem urządzania uczt podczas Dziadów było nakarmienie i napojenie przybywających z zaświatów dusz zmarłych, aby pomóc im w osiągnięciu spokoju w zaświatach, zapewnić sobie ich przychylność i by nie dręczyły one żywych.
Obrzęd ten polegał na organizacji uczt, podczas których wywoływało się duchy, udawało się potrawy na stół, pod stół, lub na grób, dla dusz zmarłych, czasami rozpalając także ogniska, by oświetlić duszom drogę.
Charakter obrzędu był typowo pogański. Ich celem było zapewnienie sobie ochrony i przychylności dusz zmarłych.
Święceniu Dziadów towarzyszył szereg różnych tradycji i zakazów wykonywania prac, które mogły by zakłócać spokój zmarłych. Dodatkowo, rozpalano ogniska na skrzyżowaniach, by nie dopuścić do uwolnienia demonów.
Guślarz był znachorem, prowadzącym obrzęd, przywołującym i odpędzającym duchy.
Chór powtarzał istotne kwestie, rozpoczynał obrzęd i zapowiadał przybycie duchów.
