Teza: Do przemiany duchowej, wewnętrznej bohaterów literackich często przyczynia się miłość.
Argumentacja:
1. Odwołanie do powieści „Quo Vadis“ Henryka Sienkiewicza
- Marek Winicjusz, rzymski patrycjusz przed poznaniem Ligii jest człowiekiem lubiącym zabawę i kobiety, porywczym młodzieńcem
- pożądanie i fascynacja przeradza się w miłość
- głębokie uczucie powoduje, że się zmienia i zaczyna wyznawać inne wartości: odrzucenie bogów, tradycji, przyjmuje chrzest. Staje się innym, lepszym człowiekiem, prawdziwie kochającym, wiedzącym czym jest miłosierdzie.
2. Odwołanie do „Potopu“ Sienkiewicza
- Kmicic zawadiaka, zdrajca ojczyzny, chce odkupić winy poprzez służbę krajowi
- miłość do Oleńki motywacją do odzyskania dobrego imienia
- czyny sprawiają, że zostaje uznany bohaterem, a ukochana Oleńka zgadza zostać się jego żoną.
3. Odwołanie do „Dziejów Tristana i Izoldy“
- miłość, która nie zrodziła się naturalnie, ale w wyniku działania magii napoju miłosnego
- Tristan oddany rycerz króla Marka, jednocześnie wuja, zawładnięty fatalną miłością do Izoldy, żony króla, zmienia wyznawane dotąd zasady: świadomy, że czyni źle, ale kłamie, oszukuje wuja, łamie raz dane słowo
- miłość zmienia bohatera, pokonuje zasady wyznawane przez wzorowego średniowiecznego rycerza.
Wnioski:
Miłość ma wielką moc, jest na tyle silnym uczuciem, że przyczynia się do wewnętrznej przemiany bohaterów, sprawiając, że stają się lepszymi ludźmi. Jednak los może sprawić, że miłość zmienia, zabijając wyznawane wartości, jak w przypadku Tristana.
