Autor przedstawił kontrast młodości z doświadczeniem wojny. Zestawienie ze sobą dwóch perspektyw czasowych: minionej, krwawej przeszłości z dopiero nadchodzącą teraźniejszością podkreśla „uwięzienie” podmiotu mówiącego w historii, która się dokonała. Sugeruje pytanie o jakość i sens egzystencji człowieka, który ocalał „prowadzony na rzeź”.
Różewicz nawiązuje do biblii. Chce by oddzielić światło od ciemności, tak jak w biblijnym rozdzieleniu dobra i zła. Ciemność i światło w drugiej zwrotce stały się (tak jak i inne pojęcia) puste i jednoznaczne. Autor pragnie je ponownie rozdzielić, dzięki czemu mógłby scalić ludzką osobowość.
Klamra kompozycyjna podkreśla najważniejsze słowa podmiotu, w których zawarte są informacje ważne dla zrozumienia jego sytuacji. Początek utworu brzmi optymistycznie, ale te same słowa wypowiedziane na końcu mają inny wydźwięk: zawarta jest w nich ironia.
