Odpowiedź :
Jednym z pierwszym dokumentów niepodległego państwa polskiego była depesza notyfikująca rządom wszystkich państw wojujących i neutralnych odrodzenie Rzeczypospolitej. Podpisana została 16 listopada 1918 r. przez Józefa Piłsudskiego, który – jako Wódz Naczelny – był jedynym organem władzy, rozciągającej się nad oswobodzoną Polską, oraz Tytusa Filipowicza, p.o. ministra spraw zagranicznych.
Ta swoista Polska Deklaracja Niepodległości wysłana została, jako radiodepesza, nocą z 18 na 19 listopada 1918 r. z opanowanej właśnie w tym celu radiostacji warszawskiej w Cytadeli, znajdującej się dotąd w dyspozycji niemieckich władz wojskowych. Depesza nie została wysłana za pomocą telegrafu drutowego, ponieważ tą drogą – zanim dotarłaby do Francji, Wielkiej Brytanii, Włoch oraz innych krajów – trafiłaby najpierw do stolic pokonanych państw centralnych – Berlina i Wiednia. Utwierdziłoby to wśród polityków Ententy mniemanie o rzekomym germanofilstwie Józefa Piłsudskiego oraz o jego rządzie, jako sprawującym władzę z poręki okupantów. Nadanie depeszy przez radio ponad głowami pokonanych Niemiec i Austrii, nie wiązało się z takimi zastrzeżeniami.
Depeszę nadawał były sierżant armii niemieckiej, Jan Pradellok – Ślązak z Królewskiej Huty – który był zaprzysiężonym żołnierzem Polskiej Organizacji Wojskowej i dlatego nie wykonał rozkazu zniszczenia radiostacji. Depeszę powtarzał kilkakrotnie, zanim dotarła do Paryża oraz innych stolic. Stało się to za pośrednictwem kraju neutralnego, którym była Szwecja. Jako pierwsza odebrała i potwierdziła odbiór Deklaracji. Odebrały ją też stacje radiotelegraficzne innych państw wojujących i neutralnych. Jej treść podana została po francusku, w języku ówczesnej dyplomacji, a następnie zamieniona na alfabet Morse’a.
Depeszę przygotowali, w uzgodnieniu z Józefem Piłsudskim, specjaliści prawa międzynarodowego, którzy ważyli każde zawarte w niej sformułowanie. Była dokumentem zawierającym bardzo istotne treści, z punktu widzenia myśli politycznej Józefa Piłsudskiego. Możemy ją traktować jako fundament tezy mówiącej o odrodzeniu Rzeczpospolitej – odbudowie państwa polskiego, nie zaś o powstaniu nowego tworu państwowego. Teza ta wpisuje się ona w jedną z doktryn prawa międzynarodowego, która wywodzi się z prawa rzymskiego