Wyjaśnienie:
wyjaśniająca sposoby świadomego oddziaływania państwa na gospodarkę, za pomocą określonych narzędzi (instrumentów) i środków, dla osiągnięcia celów założonych przez podmioty polityki gospodarczej (tj. polityka rządu), w otoczeniu uwarunkowań doktrynalnych (tj. w oparciu o daną teorię ekonomiczną), wewnętrznych (związanych z danym krajem) i zewnętrznych (poza nim)[1].
Polityka gospodarcza jest nauką stosowaną ekonomii i formą praktyki gospodarczej państwa. Dzieli się ją zatem na teorię i praktykę. Nie opiera się ona wyłącznie na wiedzy z zakresu ekonomii pozytywnej, przyjmując często formę odpowiednią do przekonań politycznych na gospodarkę rządzącej większości parlamentarnej. W przeciwieństwie do teorii ekonomii, polityka gospodarcza wymaga uwzględnienia wiedzy z zakresu socjologii, politologii, czy nawet dziennikarstwa (media również oddziałują na kształt polityki gospodarczej). Polityka gospodarcza stanowi często narzędzie realizacji programu społecznego partii politycznej.
Polityka gospodarcza jest jedną z kilku głównych polityk państwa, takich jak: polityka zagraniczna, polityka społeczna, polityka obronności, polityka ekologiczna.
Polityka gospodarcza dzieli się na:
a) politykę mikroekonomiczną – zajmuje się regulacją konkretnych zagadnień gospodarki, jej poszczególnych gałęzi, rodzajów produkcji, rynków na określone towary i usługi[2].
b) politykę mezoekonomiczą - zajmuje się regulacją szerszych zagadnień gospodarki,przedmiotem badań mezoekonomii jest: gospodarka regionalna, badanie funkcjonowania poszczególnych działów sektorów gospodarki, badanie zachowania ekonomicznego grup społecznych[3].
c) politykę makroekonomiczną – obejmuje te oddziaływania państwa, które dotyczą całokształtu społecznego procesu gospodarczego i prowadzone są głównie za pośrednictwem podstawowych mechanizmów jego regulacji – pieniądza i budżetu państwa[4].
d) politykę megaekonomiczną - za przedmiot badań przyjmuje gospodarowanie w skali globalnej z uwzględnieniem kontynentalnych zjawisk ekonomicznych, surowcowych, ekologicznych oraz międzynarodowe stosunki gospodarcze i społeczne[5].
W zakres polityki makroekonomicznej wchodzą m.in.:
polityka pieniężna, polityka finansowa, polityka fiskalna
polityka budżetowa, której częścią jest polityka fiskalna (finanse publiczne)
polityka handlowa (handel zagraniczny), w tym m.in. polityka celna
Do polityk mikroekonomicznych najczęściej zalicza się:
politykę przemysłową,
politykę rolną.
Polityka gospodarcza operuje szeroką gamą ekonomicznych instrumentów. Taką rolę pełnią m.in. cła, podatki, subwencje, czy zmiana podaży pieniądza.
Podejścia metodologiczne polityki gospodarczej:
podejście normatywne
podejście pozytywne
Cele i narzędzia
