Odpowiedź:
Święta Faustyna Kowalska urodziła się w Głogowcu w województwie łódzkim. Na chrzcie otrzymała imię Helena. Jej rodzice byli rolnikami.Święta Faustyna nazywana była przez siostry zakonne teologiem. Jej ulubionymi praktykami religijnymi były: adoracja Najświętszego Sakramentu i Droga Krzyżowa. Wielką czcią darzyła Matkę Bożą.Z jej Dzienniczka dowiadujemy się, że jej kontakty z Jezusem miały szczególny charakter. Podczas jednej z wizji Pan Jezus polecił świętej Faustynie szerzyć kult Miłosierdzia Bożego poprzez odmawianie koronki i odprawianie nowenny, a także namalować obraz. W takich formach kult rozpowszechnił się szybko w Polsce i poza jej granicami.Od dzieciństwa odznaczała się umiłowaniem modlitwy, pracowitością, posłuszeństwem i wrażliwością na ludzka biedę. Mając dwadzieścia lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w którym jako s. Maria Faustyna przeżyła trzynaście lat, spełniając obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. Jej życie - na pozór bardzo zwyczajne, monotonne i szare - kryło w sobie nadzwyczajną głębię zjednoczenia z Bogiem. Od dzieciństwa bowiem pragnęła zostać wielką świętą i konsekwentnie do tego dążyła, współpracując z Jezusem w dziele ratowania zagubionych dusz aż do złożenia swego życia w ofierze za grzeszników. Lata jej zakonnego życia naznaczone były stygmatem.
Św. Siostra Faustyna usłyszała od Pana Jezusa: „Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie” (Dz. 47). Spowiednik świętej, ks. Sopoćko zlecił malarzowi pracę nad tego obrazu. Siostra Faustyna chodziła do pracowni, gdzie powstawał obraz, by przekazywać ważne szczegóły, które zauważała w swoich wizjach. Zgodnie z poleceniem samego Jezusa obraz został podpisany słowami Jezu - ufam Tobie.
Ksiądz Michał Sopoćko urodził się w Juszewszczyźnie (zwanej też Nowosadami) w powiecie oszmiańskim. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie wstąpił do Seminarium Duchownego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 roku. W latach 1914-1918 był wikariuszem w parafii Taboryszki. W 1918 roku wyjechał do Warszawy i podjął studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył magisterium w 1923 roku, a w 1926 roku uzyskał tam tytuł doktora teologii. W latach 1922-1924 studiował także w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. Od 1919 roku był jednocześnie kapelanem wojskowym. W 1924 roku powrócił do rodzimej diecezji, pozostając nadal w duszpasterstwie wojskowym, teraz już w Wilnie, aż do 1929 roku. W 1927 roku został mianowany ojcem duchownym w Seminarium Duchownym w Wilnie. W 1928 roku otrzymał stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz wykładowcy w Seminarium Duchownym. W 1932 roku zwolniony z funkcji ojca duchownego, poświęcił się głównie pracy naukowej. W habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w zakresie teologii pastora.. Pracy dydaktyczno-naukowej oddawał się aż do zamknięcia Uniwersytetu i Seminarium w czasie II wojny światowej. Jego dorobek naukowy z tego okresu ujawnił się w licznych publikacjach z dziedziny teologii pastoralnej, homiletyki, katechetyki i pedagogiki. Pozostawił też liczne opracowania popularnonaukowe z zakresu problematyki religijno-społecznej.
Jakby co tego trzeciego nie pisałam sama.
Wyjaśnienie:
Pozdrawiam
Nszczi
