Odpowiedź:
uniwersalizm,
teocentryzm,
dwujęzyczność,
anonimowość literatury.
Uniwersalizm czyli jednolitość epoki polegał na tym, że państwa Europy były podporządkowane jednej władzy kościelnej i świeckiej. W całej Europie dominował Kościół, wszystkie państwa uznawały zwierzchnictwo papieża. Z kolei władzę świecką sprawował cesarz – władca Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, wyrosłego na gruzach Imperium Rzymskiego. W konsekwencji urzędowym językiem państw europejskich była łacina, a poszczególne państwa dopiero zaczynały się wyodrębniać. Fakty te spowodowały, iż Europa była uniwersalną całością – stąd cecha: uniwersalizm.
Teocentryzm – to ogólnie panująca filozofia, która w centrum świata umieszczała Boga (theos – Bóg). Bóg, który stworzył świat, uosabiał dobro, piękno i prawdę. Ludzie uznawali wyższość dóbr duchowych nad doczesnymi, różne zjawiska przyrody interpretowano jako znaki od Boga, a w filozofii dominowała myśl o życiu pośmiertnym. Religii i jej założeniom podporządkowane były sztuka i literatura.
Anonimowość literatury polegała na tym, iż autorzy dzieł często nie ujawniali swego nazwiska. Ważna była bowiem wartość dzieła, autor natomiast skromnie usuwał się w cień.
Dwujęzyczność literatury średniowiecza to równoczesne funkcjonowanie łaciny i języków narodowych. Językiem wspólnym dla wszystkich ludzi wykształconych była łacina i nawet wówczas, gdy wykształciły się języki narodowe, istotne dzieła tworzono w języku łacińskim.
Dualizm w postrzeganiu świata.
Ludzie średniowiecza dzielili świat i wartości na dwie kategorie:
dobro i zło,
niebo i piekło,
zbawieni i potępieni,
jasność i ciemność,
cnota i występek.
Wyjaśnienie:
