(opis puszczy)
epitety: „puszcz litewskich“, „przepastne krainy“, „podszyte knieje“, „nadludzkiem męstwem“, „Małe jeziorka“, „rdzą krwawą“, „woń plugawą“
metafory: „Myśliwiec krąży koło puszcz litewskich łoża“, „zionąc woń plugawą“,
„Pochyliwszy konary mchem kołtunowate,/ I pnie garbiąc, brzydkiemi grzybami brodate“,
„zapuszczać się okiem“, „wszystko mglistym zakryte obłokiem“
(opis drzew)
animizacja: „“Patrzą, siedząc w milczeniu, tu sędziwe buki“, „Dąb, włożywszy pięć wieków na swój kark garbaty“, „Dąb (...) wspiera się“, „ciągnęły się lasy“, „Ożyna czarne usta tuląca“
porównanie: „A dalej jakby starce (...)“, „Wspiera się, jak na grobów połamanych słupach“,
„(..) krótka i pekata,/ Jako kobieta mała (...)", „Leszczyna jak menada“, „Ubranymi jak w grona“, „(...)wzięły się za ręce/ Jak do tańca stojące panny i młodzieńce“
wyliczenie: „Pomarańcze, cyprysy, oliwki, migdały, / Kaktusy, aloesy, mahonie, sandały, /Cytryny, bluszcz, orzechy włoskie, nawet figi“, „kształty, kwiaty i łodygi“
pytania retoryczne: Czy aloes długimi jak konduktor pałki?“, „Któreż równać się może z drzewami naszemi?“
wykrzyknienie: „Szukać pieknej natury!“, „O, szczęśliwe nieba/ Krajów włoskich!“, „To, Hrabio kraj malarzów!“, „(...) lasy/ Ltewskie! tak poważne i tak pełne krasy!“
przenośnia: „głóg w objęciu kalin/ Ożyna czarne usta tuląca do malin“, „Drzewa i krzewy liśćmi wzięły się za ręce“
(opis burzy)
porównania: chmura „jesienna (...) jak żółw leniwa”, „długie smugi / Jak rozwite warkocze”; „Chmura z gradem / jak balon...”, „białe chmurki (...) jak stada dzikich gęsi lub łabędzi...”, „wiatr jak sokół”; „wszystkie białe jak srebro...”
przenośnia i wykrzyknienie: „Tabun zmienia się w okręt i wspaniale płynie / Cicho, z wolna, po niebios błękitnej równinie!”
animizacja: (chmury) „rozpuszczają grzywy / Wysuwają nóg rzędy...”.
(opis ogrodu)
wyliczenie: „pszenica, kukuruza, bob, jęczmień wąsaty,/Proso, groszek, a nawet krzewiny i kwiaty.“
porównanie: „włosy na nich krótkie, jak len białe;“, „główki białe, jak na tle obrazku,/Rzucone w ciemny błękit, nabierały blasku,/Obrysowane wkoło kręgiem pawich oczu/Jak wiankiem gwiazd, świeciły w zbożu jak w przezroczu“
