Odpowiedź :
W 1923 r. Marszałek Józef Piłsudski zrezygnował ze stanowiska wojskowego i przeniósł się do Sulejówka, skąd obserwował sytuację wewnątrz Polski, która coraz bardziej się pogarszała. Krytykowano polityczne rozdrobnienie sejmu, które doprowadziło do częstych zmian rządów, gdyż nie można było utworzyć stałej koalicji partyjnej. Pogłębiał się też kryzys gospodarczy spowodowany między innymi wojną celną z Niemcami. Sami Polacy czuli się rozczarowani sytuacją w kraju, gdyż spodziewali się dobrobytu, sprawiedliwości,
a tymczasem Polska była krajem biednym i zacofanym, w którym wzrastało bezrobocie.
W takiej sytuacji Józef Piłsudski uważając, że Polsce grozi upadek, a mając poparcie wiernych byłych legionistów oraz znacznej części społeczeństwa, zdecydował się przejąć władzę. Rankiem 12 maja 1926 r. wydał rozkaz marszu na Warszawę. Wtedy zagrodziły mu drogę wojska rządowe. Niepowodzeniem zakończyło się spotkanie z prezydentem Stanisławem Wojciechowskim na moście Poniatowskiego. Piłsudski nie chcą ustąpić ruszył dalej, co doprowadziło do walk i pierwszych ofiar śmiertelnych. Chcąc uniknąć wojny domowej prezydent i premier Wincenty Witos wieczorem 14 maja podali się do dymisji. W konsekwencji władzę przejął Józef Piłsudski. Wydarzenie to zostało nazwane przewrotem majowym i zapoczątkowało rządy sanacji. Polegały one na tym, że rządziła jedna osoba i grupa z nią związana, wbrew woli znacznej większości społeczeństwa, że prawa obywatelskie były ograniczone, a opozycja prześladowana.
31 maja Zgromadzenie Narodowe wybrało Piłsudskiego na prezydenta, który tego urzędu nie przyjął, proponując na to stanowisko Ignacego Mościckiego. Rozpoczęły się rządy pod hasłem uzdrowienia, czyli sanatio, które trwały do wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 roku.
Dążąc do zmiany konstytucji Piłsudski potrzebował większości parlamentarnej, dlatego utworzył własne ugrupowanie zwane Bezpartyjnym Blok Współpracy z Rządem (BBWR). Dopiero w 1930 r. po rozwiązaniu sejmu przez prezydenta ugrupowanie zyskało większość. Opozycjonistów aresztowano. Wytoczono im później proces, który od miejsca ich więzienia nazwano brzeskim.
Nic nie stało już na przeszkodzie, aby uchwalić nową konstytucję. Została ona wprowadzona w życie w kwietniu 1935 roku. Dawała przewagę władzy prezydenta nad parlamentem, który za losy państwa odpowiadał tylko przed „Bogiem i historią”. Na siedmioletnią kadencję ponownie został wybrany wcześniejszy prezydent. Po śmierci Józefa Piłsudskiego, 12 maja 1935 r. obóz jego zwolenników rozpadł się na dwie grupy, którą tworzyli prezydent oraz generał Edward Śmigły-Rydz.
Po 1923 roku sytuacja w polityce zagranicznej Polski nie przedstawiała się najlepiej. Z większością państw, z którymi sąsiadowaliśmy nie łączyły nas przyjazne stosunki. Niemcy nie pogodzili się z utratą kopalń na Górnym Śląsku . Mieliśmy pretensje do Czechosłowacji o zajęcie Zaolzia, a Litwa do nas o odebranie im Wilna. Związek Radziecki cały czas myślał o rewolucji proletariackiej, która miałby objąć Polskę. Jedynie z Łotwą i Rumunią mieliśmy poprawne relacje. Polska dodatkowo poczuła się zagrożona, kiedy w Locarno w 1925 r. Niemcy zagwarantowały granice Belgii i Francji, a odmówiły takiego zapewnienia Polsce. Pogorszyły się jeszcze bardziej stosunki z tym państwem podczas wojny celnej, która trwała od 1925 do 1934 roku. Józef Piłsudski doprowadził jednak do złagodzenia napięcia i w 1934 r. podpisał z Niemcami deklarację o niestosowaniu przemocy, a z ZSRR, w tym samym roku, pakt o nieagresji. W ten sposób zrealizował politykę,,Ani kroku bliżej Moskwy i Berlina" miedzy tymi, wrogo do Polski nastawionych, państwami. W tym czasie nawiązaliśmy ponownie stosunki dyplomatyczne z Litwą. Niestety pogorszyliśmy relacje z Czechosłowacją, gdyż 2 października 1938 r. zajęliśmy Zaolzie, które w 1919 r. nam odebrała.
W takiej skomplikowanej sytuacji wewnętrznej i zagranicznej wkraczaliśmy w ostatni rok pokoju.