Odpowiedź:
W dobie romantyzmu twórcy i ich postacie bardzo często idealizowali kobiety – postrzegali je jako wręcz nadprzyrodzone istoty, które mają ogromny wpływ na mężczyzn. Ich władza sprawia, że kochankowie jednocześnie cierpią i odczuwają ekstazę. Do podobnej skrajności odnosi się Pustelnik (Gustaw) – główny bohater IV części ,,Dziadów’’ Adama Mickiewicza.
Pustelnik opowiada o swojej ukochanej Marii, jednak jego monolog ma uniwersalny charakter. W jego oczach kobieta przypomina anioły lub mitologiczne bohaterki, a ich uroda zniewala i osłabia nawet najsilniejsze charaktery. Jej pocałunki, słowa, łzy i spojrzenie magnetyzują romantycznego kochanka i odbierają mu zmysły. Gustaw odczuwa skrajne emocje – jego serce jednocześnie jest przepełnione rozkoszą i bólem.
Anielskość kobiety ujawnia się w jej cielesnym pięknie i uroku. Niebiańska postać kontrastuje jednak z jej niestałą i chwiejną duszą. Myśli jedynie o zaszczytach i materialnych korzyściach, co kłóci się z ideałami epoki. Nie dba o wzniosłość i czystość uczuć, a jej wybory obnażają wewnętrzną pustkę. Jej wygląd i moralność odznaczają się skrajnymi różnicami. Pomimo tej duchowej zdrady Pustelnik pozostaje niewolnikiem wybranki – jednocześnie jej złorzeczy i pozostaje jej wierny. To wyraźnie świadczy o skomplikowanym wizerunku kobiety.
Wyjaśnienie:
