Odpowiedź:
Poznanie społecznych i przestrzennych uwarunkowań zrównoważonego rozwoju turystyki kulturoworeligijnej wydaje się problemem ważnym, ponieważ zainteresowanie turystyką religijną i pielgrzymkową w Polsce nie słabnie, czego dowodzą miliony turystów w skali roku odwiedzających najbardziej popularne sanktuaria (Jasna Góra, Piekary Śląskie, Licheń, Kraków-Łagiewniki). W Warszawie i na terenie Mazowsza takimi miejscami kultu, chętnie odwiedzanymi przez turystów, są Niepokalanów oraz kościół św. Stanisława Kostki. Położenie sanktuariów religijnych w bezpośrednim sąsiedztwie zespołów mieszkaniowych może być przyczyną narastających konfliktów na płaszczyźnie: turyści–społeczność lokalna. Problematyka ta nie była dotąd materiałem pogłębionych studiów naukowych w Polsce. Inny wątek, który był szczególnie ważny w przeprowadzonych dotąd badaniach, to problem dostępności sanktuariów dla niepełnosprawnych. Niedostrzeganie w podejmowanych przez teoretyków ruchu turystycznego badaniach wymienionych aspektów szczegółowych dotyczących turystyki religijnej zachęca do podjęcia rozważań nad problematyką społecznych i przestrzennych uwarunkowań turystyki religijnej. Szczegółowa analiza problemu wydaje się istotna w kontekście spodziewanego wzmożenia ruchu pielgrzymkowego w Polsce w roku 2016, z okazji Światowych Dni Młodzieży, a także w latach następnych, ze względu na prawdopodobne nasilenie ruchu turystycznego. W przedstawionym tekście zaprezentowano pierwsze wnioski z badań przeprowadzonych w ramach ds.-245 AWF Warszawa (grant MNiSW na lata 2015–2018).
