Odpowiedź :
Punktem zwrotnym „Potopu” staje się obrona Jasnej Góry. Jest ona symbolem oporu wobec niezwyciężonej armii szwedzkiej i przełamaniem jej potęgi. Polacy, jako katolicy, nie mogli pozwolić, aby protestanci zbezcześcili święte miejsce. Zawierzyli się Matce Boskiej i znaleźli w niej oparcie, którego im brakowało. Jasna Góra stała się punktem odniesienia dla konfederatów, a coraz więcej szlachty przyłączało się do powstańczych oddziałów. Zjednoczony zwycięstwem naród nabrał sił do walki i wiary w całkowitą wygraną.
Rozpoczął się drugi etap walk w których partyzanci pod wodzą Stefana Czarnieckiego sukcesywnie osłabiali Szwedów (m in napadając na tabory z żywnością – wygłodzeni Szwedzi, tracąc wolę do walki, chcieli powrotu do domu). Wprowadzając historyczną postać Czarnieckiego i obdarzając ją cechami nadludzkimi autor przedstawił wzorzec patrioty dla ludzi XIX wieku.
Pisząc „Potop” Sienkiewicz chciał przypomnieć pokoleniu przytłoczonemu klęska powstania styczniowego i skłonnemu do rezygnacji z niepodległości, że w historii Polski bywały bolesne klęski, ale po nich przychodziły dni zwycięstwa i chwały, jeśli duch rycerski i wiara w narodzie nie gasła.
Jego wizja historii różniła się od stanowisk ówczesnej historiografii – była to wizja optymistyczna, która przypominała chwile minionej chwały, przykłady ocalenia z nieuchronnej pozornie zagłady, odbudowywała duszę narodu, potępiała zdradę, budziła wiarę, że naród o takiej przeszłości ma ogromną siłę. W tej wizji po stronie Polaków zawsze był Bóg, więc odzyskanie wolności było tylko kwestią czasu.
Rozpoczął się drugi etap walk w których partyzanci pod wodzą Stefana Czarnieckiego sukcesywnie osłabiali Szwedów (m in napadając na tabory z żywnością – wygłodzeni Szwedzi, tracąc wolę do walki, chcieli powrotu do domu). Wprowadzając historyczną postać Czarnieckiego i obdarzając ją cechami nadludzkimi autor przedstawił wzorzec patrioty dla ludzi XIX wieku.
Pisząc „Potop” Sienkiewicz chciał przypomnieć pokoleniu przytłoczonemu klęska powstania styczniowego i skłonnemu do rezygnacji z niepodległości, że w historii Polski bywały bolesne klęski, ale po nich przychodziły dni zwycięstwa i chwały, jeśli duch rycerski i wiara w narodzie nie gasła.
Jego wizja historii różniła się od stanowisk ówczesnej historiografii – była to wizja optymistyczna, która przypominała chwile minionej chwały, przykłady ocalenia z nieuchronnej pozornie zagłady, odbudowywała duszę narodu, potępiała zdradę, budziła wiarę, że naród o takiej przeszłości ma ogromną siłę. W tej wizji po stronie Polaków zawsze był Bóg, więc odzyskanie wolności było tylko kwestią czasu.