Odpowiedź :
Odpowiedź:
Bolesław Prus w „Lalce” dość krytycznie ocenia szlachtę. Poprzez ostrą krytykę arystokracji i jej zakłamanego świata, próbuje udowodnić, że warstwa ta odchodzi w przeszłość. Arystokracja w „Lalce”, to ludzie niezaradni życiowo, pozbawieni ambicji, kierujący się tylko chciwością i własnymi korzyściami. Nowoczesne społeczeństwo, pracowite, wyrzuca takich ludzi przed nawias. Szkodzą oni społeczeństwu, rozwojowi, a zarazem opóźniają postęp. Prezesową Zasławską pisarz ukazuje w pozytywny sposób. Mimo, iż jest ona arystokratką, wyróżnia się wśród tej warstwy. Dokładniejszy obraz Zasławskiej zostaje ukazany podczas wizyty Stanisława Wokulskiego w Zasławku. Wokulski znudzony miejskim życiem przyjeżdża do Zasławka, żeby odpocząć. Już na początku dostrzega wyjątkowość prezesowej. Podczas pierwszej przechadzki spostrzega psa, który bardzo cieszy się jego widokiem. Pies nie wygląda na groźnego. Mimo to ochrania gospodarstwo. Następnie spotyka parobka, który wyjaśnia mu, iż pies ten ma chronić dom przed złodziejami. Prezesowa pozwala na trzymanie psa chyba tylko dlatego, że przywiązała się do niego. Wokulski zauważa jednocześnie, że parobek bardzo życzliwie wyraża się o swojej chlebodawczyni. Stach na wsi znajduje ciszę i spokój. Nie myśli o warszawskim hałasie, zgiełku.
Zasławska to „oryginalna kobieta” (powiedział kiedyś Ochocki Wokulskiemu). Z pewnością taka właśnie jest. Jest także wrażliwa, mądra i szlachetna. Nie jest obojętna dla innych ludzi. Wszystkich traktuje życzliwie. W swoim gospodarstwie zapewnia mieszkania parobkom, dba o ich dzieci, a także nie zapomina o starych i schorowanych sługach, pomaga ludziom. Zasławska przez całe życie starała się pomagać ludziom. W testamencie zapisała cały swój majątek na organizacje dobroczynne. Mimo arystokrackiego pochodzenia sama stara się doglądać swego dobytku. Karmi kury, zagląda do obory, kocha swoje zwierzęta. Wokulski uważa, że jest „dziwną kobietą”. Mimo to zauważa, że staruszka potrafi nie tylko budzić miłość dla siebie w zwierzętach, lecz także w ludziach. Gospodarstwo Zasławskie jest wyjątkowe i różni się od innych. To z pewnością za sprawą wyjątkowej właścicielki o złotym sercu. Prezesowa jest osobą bardzo doświadczoną przez życie. Rozumie świat i ludzi. W porównaniu do innych kobiet ukazanych w powieści, bardzo się wyróżnia. Nie jest ani sztuczna ani też pełna obłudy czy fałszu, którego z pewnością nie brakuje Łęckiej. Można stwierdzić, że Zasławska i Wokulski mają wiele wspólnego. Obydwoje rozumieją, że są osoby wartościowe, którym trzeba tylko trochę pomóc, np. pomoc, jaką udzielił Wokulski Węgiełkowi. Tacy ludzie jak Wokulski i Zasławska są w stanie zdziałać dużo więcej niż różnego rodzaju instytucje. Prus w powieści ukazuje społeczeństwo polskie, próbuje odnaleźć odpowiedź na pytanie, w jakim kierunku powinno się rozwijać. Odpowiedź jest prosta. Autor stara się ukazać, że tylko uczciwa praca może powodować postęp społeczeństwa. Praca jest dla człowieka nie tylko sposobem na zdobycie utrzymania. Pełni ona dużo ważniejszą rolę, kształtuje świadomość człowieka w społeczeństwie, mobilizuje do dalszego działania. Prezesowa i Stach zdają sobie sprawę jak ważna w życiu ludzkim jest praca. Może to dlatego, że oni sami bardzo przyczynili się do swojej pozycji w społeczeństwie. Wokulski zyskał uznanie dzięki uczciwej pracy, Zasławska zaś mimo pochodzenia nie wstydzi się pracować. Wręcz przeciwnie, uważa to za zaszczyt. Wychodzi z założenia, że ludzie bez względu na pochodzenie powinni zmieniać sytuację całego społeczeństwa. Wspólna praca ma zmieniać sytuację społeczeństwa na lepsze.
Epizody wiejskie w „Lalce”, wśród których wyróżnia się pobyt Wokulskiego w Zasławka służą jako kontrast ukazania miejskiej atmosfery (kapitalizm, eliminowanie słabszych). Prezesowa Zasławska jest osobą realizującą hasła pozytywizmu. Realizuje ona postawę liberalizmu, a także utylitaryzmu. Działa na rzecz wspólnego pożytku społecznego. Interesuje się warstwami słabszymi, prowadzi wśród nich pracę edukacyjną, działa dla dobra ogółu. Realizuje zatem pracę u podstaw. Dzięki pracy prezesowa stała się wrażliwa na zło i niedolę panującą wokół niej, dlatego też pomagała ludziom bezinteresownie (praca bezinteresowna). Uznawała także jedność świata ludzi i natury. Kochała swoje zwierzęta. Wobec tego, realizowała monizm przyrodniczy. Zasławska jest jedną z nielicznych bohaterek powieści, która realizowała większość haseł pozytywistycznych.
mam nadzieje ze pomogłem