Fryderyk Franciszek Chopin urodził się w 1810 roku w Żelazowej Woli. Po ojcu, Francuzie z pochodzenia, dziedziczył korzenie szlacheckie. Dojrzewał muzycznie pod okiem matki. Później prowadził go Wojciech Żywny. Skomponował wówczas utwór „Polonez B-dur”. Koncertował w salonach arystokracji warszawskiej, również dawał koncerty dobroczynne. Dla Chopina wczesnego okresu inspirująca była polska muzyka ludowa. Rok 1826 oznaczał dla Chopina wyprawę do Berlina, był też w Wiedniu, Dreźnie i Pradze. Ostatnie koncerty dał w Wiedniu, Salzburgu, Monachium i Stuttgart’cie. Końcowy etap dotyczył Paryża, gdzie osiadł — to tam koncertował wyjątkowo intensywnie, na tyle intensywnie, by wyrobić sobie markę człowieka wybitnie utalentowanego. Odnalazł wkrótce posłuch wśród wydawców angielskich, niemieckich i francuskich, którzy rozsławili go. Był również Chopin wówczas zaangażowany w nauczanie gry i kompozycji, z czego odnotowywał spory przychód. Ponadto poznał wielu wybitnych tamtego okresu, a pośród nich Feliksa Mendelssohna, Gioacchiino Rossini’ego, Franciszka Liszt’a, czy Vincenzo Bellini’ego. Z nimi to wymieniał pogląd na grę, ale i w wielu innych tematach, którymi żyły salony. Rok 1826 oznaczał dla Chopina niezwykłą znajomość — poznał George Sand, która została jego partnerką życia. Razem podróżowali. Niestety Chopin zachorował na gruźlicę. Stan zdrowia artysty sukcesywnie pogarszał się. Zmarł 17 października 1849 w Paryżu. Pozostaje najwybitniejszym polskim kompozytorem i
