Odpowiedź:
Obrona Jasnej Góry to moment przełomowy w „Potopie” Henryka Sienkiewicza. Dla Kmicica jest ona potwierdzeniem właściwego wyboru oraz początkiem drogi do oczyszczenia swego imienia. Z kolei naród, widząc Szwedów odjeżdżających spod mocnych murów klasztoru, zaczyna nabierać przekonania, iż możliwe jest skuteczne odparcie ich najazdu.
Główny bohater w czasie wizyty w karczmie podsłuchał rozmowę Weyharda Wrzeszczowicza i barona Lisoli, którzy snuli plany ataku na jasnogórski klasztor. Nie czekając długo, mężczyzna powiadomił o tym zakonników, którzy byli wyraźnie zaskoczeni. Wszak sam Karol Gustaw gwarantował pozostawienie w spokoju miejsc kultu religijnego. Ostatecznie Babiniczowi udało się przekonać duchownych ofiarowaniem kosztowności i szczerą spowiedzią u ojca Kordeckiego.
Siły szwedzkie, które przybyły pod Jasną Górę 18 listopada 1655 r., imponowały liczebnością. Obok dziewiętnastu dział szło niemalże 9000 doborowych żołnierzy. Jakże wielkie było ich zdziwienie, gdy pierwszy dzień oblężenia nie przyniósł żadnego efektu. Każdy kolejny wschód słońca zwiastował dla obrońców grad kuli armatnich, a oni pogrążali się w tym czasie w modlitwie, także prowadząc salwy i osłabiając siłę nieprzyjaciela.
Wyjaśnienie:
