Scharakteryzuj cukrzycę oraz niedoczynność Tarczycy oraz nadczynność tarczycy.
Uwzględnij.
a.przyczyny ,objawy i leczenie

Bez względu na przyczynę, choroby tarczycy dają zazwyczaj bardzo charakterystyczne objawy. Aby wykryć zaburzenia w zakresie funkcjonowania tarczycy, należy wykonać badanie poziomu TSH, czyli hormonu tyreotropowego przysadki mózgowej, stymulującego tarczycę do produkcji hormonów. Dopiero w drugiej kolejnosci wykonuje się poziom hormonów wydzielanych przez tarczycę, ponieważ w przypadku subklinicznej niedoczynności lub nadczynności poziom TSH będzie nieprawidłowy przy hormonach tarczycy utrzymujących się w normie. W diagnostyce i różnicowaniu chorób tarczycy konieczne jest również badanie poziomu swoistych przeciwciał przeciwko komórkom tarczycy, jak również badania obrazowe, przede wszystkim ultrasonografia (USG).

Co to jest niedoczynność tarczycy? Choroba stanowi zaburzenie, w przypadku którego dochodzi do produkcji zbyt małej ilości hormonów tarczycowych (tj. tyroksyny, trójjodotyroniny) w stosunku do zapotrzebowania organizmu.

Niedoczynność tarczycy może być:

pierwotna, czyli wynikać z patologii samej tarczycy,

wtórna do chorób przysadki mózgowej, która nie może produkować wtedy TSH.

W pierwotnej niedoczynności tarczycy poziom TSH jest zazwyczaj podwyższony, ponieważ stara się stymulować niewydolną tarczycę. Najpowszechniejszą, szczególnie u kobiet, postacią niedoczynności tarczycy jest choroba Hashimoto, czyli choroba na tle autoimmunologicznym. Przyczyną niedoczynności są więc przeciwciała skierowane przeciwko komórkom tarczycy (anty-TPO).Jakie są objawy niedoczynności tarczycy?

Niedoczynność tarczycy daje wiele charakterystycznych symptomów. Zalicza się do nich między innymi:

senność,

zaparcia,

permanentne zmęczenie,

problemy z zajściem w ciążę,

zaburzenia miesiączkowania,

przyrost masy ciała,

sucha skóra,

nietolerancja zimna.

Leczenie niedoczynności tarczycy polega na suplementacji hormonów.Jakie są skutki niedoczynności tarczycy?

Nieleczona choroba może nieść za sobą bardzo poważne konsekwencje. Skutki niedoczynności tarczycy – szczególnie, jeśli ma ciężką postać – może obejmować choroby serca czy niepłodność. W bardzo ciężkich przypadkach skutkiem jest śpiączka.

Nadczynność tarczycy jako jedna z chorób tarczycy

Nadczynność tarczycy również stanowi istotny problem kliniczny, szczególnie że trudniej się ją leczy niż niedoczynność. Tu również przyczyną staje się proces autoimmunologiczny, określany mianem choroby Gravesa-Basedowa. Do innych przyczyn zalicza się np. guzki nadczynne w tarczycy.

Co to jest nadczynność tarczycy?

O nadczynności tarczycy mówi się wtedy, gdy gruczoł produkuje zbyt dużą ilość hormonów tarczycowych (tj. tyroksyny, trójjodotyroniny) w stosunku do potrzeb organizmu.

Praca tarczycy oraz czynność przysadki mózgowej są od siebie zależne (tzw. ujemne sprzężenie zwrotne). Podwyższony poziom hormonów tarczycowych zmniejsza uwalniane TSH przez przysadkę, zaś niższy poziom hormonów odpowiada za zwiększoną produkcję TSH.Jakie są objawy nadczynności tarczycy?

Objawy niedoczynności tarczycy są dość charakterystyczne, jednak można pomylić je z symptomami przewlekłego zmęczenia, stresu itp. Niepokojące są szczególnie takie oznaki sygnały jak:

nietolerancja ciepła,

spadek masy ciała mimo braku diety,

nadmierna potliwość,

drżenia rąk,

pobudzenie nerwowe,

wytrzeszcz oczu,

przyspieszona akcja serca.

Jakie są skutki nadczynności tarczycy?

Choroby nie można lekceważyć, ponieważ skutki nadczynności tarczycy są bardzo poważne. Nieleczone schorzenie bywa przyczyną niebezpiecznych powikłań, wśród których wymienia się między innymi:

zaburzenia rytmu serca

niewydolność serca,

tzw. przełom tarczycowy,

osteoporoza.

CUKRZYCA;

Cukrzyca - definicja

Cukrzyca jest to grupa chorób metabolicznych charakteryzujących się przewlekłą hiperglikemią wynikającą z zaburzenia wydzielania i/lub działania insuliny. Niedostateczne wydzielanie insuliny i/lub zmniejszona odpowiedź tkanek na insulinę upośledza złożone działanie insuliny w tkankach docelowych, co skutkuje zaburzeniem metabolizmu węglowodanów, lipidów i białek. U chorego może być obecne zarówno upośledzenie wydzielania, jak i funkcji insuliny.

Rodzaje cukrzycy

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) cukrzycę dzieli się na cztery typy:

cukrzycę typu 1 (cukrzyca pierwotna, cukrzyca wieku młodzieńczego, cukrzyca insulinozależna),

cukrzycę typu 2 (cukrzyca wieku dojrzałego, cukrzyca insulinoniezależna, cukrzyca nabyta),

cukrzycę ciążową,

inne specyficzne typy cukrzycy.

WAŻNE!

Cukrzyca typu 1 dotyczy głównie dzieci u osób młodych, rozwija się gwałtownie i nieleczona może doprowadzić do śmierci.Cukrzyca typu II to najczęstsza postać tej choroby i stanowi ok. 80–90% wszystkich przypadków cukrzycy. Chorują na nią głównie dorośli, zazwyczaj po 40 roku życia, sprzyja przewlekłym, trudno gojącym się, nawracającym stanom zapalnym (ropnym).

Codziennie sprawdzasz poziom cukru? Wypróbuj system do monitorowania glikemii FreeStyle Libre, który mierzy stężenie glukozy bez użycia nakłuwacza

Cukrzyca - przyczyny występowania

Przyczyny cukrzycy niestety nie są jeszcze do końca poznane. Zasadniczą rolę w jej tworzeniu odgrywają czynniki genetyczne oraz środowiskowe. Zaburzenia gospodarki węglowodanowej w cukrzycy wynikają z małej ilości insuliny w organizmie, a zatem niedoborem hormonu wytwarzanego przez komórki beta wysp trzustkowych.

Brak insuliny powoduje, że przemiana glukozy w organizmie zostaje upośledzona. Przede wszystkim dochodzi do zbyt z przenikanie glukozy przez błony komórkowe do wnętrza komórek, aktywowanie jej różnorakich przemian wewnątrzkomórkowych, a także błędny współudział w syntezie białek i hamowaniu procesów rozkładu tłuszczów. Glukoza to substancja, która ma podstawowe znaczenie w organizmie, jest głównym, łatwo dostępnym źródłem energii. Stąd też zaburzenia w jej przemianach mają ogólnoustrojowe następstwa.Cukrzyca typu 1 jest chorobą autoimmunologiczną. W wyniku niszczenia przez autoprzeciwciała następuje uszkodzenie komórek beta trzustki wydzielających insulinę. W konsekwencji prowadzi to do sytuacji, że trzustka nie dostarcza insuliny lub przekazuje jej zbyt mało. Wówczas organizm nie może wchłaniać glukozy z krwi i komórki zaczynają „głodować”, mimo że stężenie cukru jest stale zbyt wysokie. Niestety, w dalszym ciągu nie poznano pierwotnej przyczyny tego zjawiska. Wiadomo jednak, że w przypadku tego rodzaju cukrzycy, dziedziczy się predyspozycje do jej powstania, a nie samą chorobę. Przyczyny cukrzycy typu 1 to również działanie nabytych mechanizmów immunologicznych (wywołane zakażeniami wirusowymi), które są ukierunkowane na niszczenie komórek beta trzustki wytwarzających insulinę.

Cukrzyca typu 1 posiada pewnego rodzaju podtyp - cukrzycę LADA. Określana jest również mianem cukrzycy młodych dorosłych, cukrzycy typu 1 o późniejszym początku, cukrzycy insulinozależnej immunologicznie dodatniej. Ten rodzaj cukrzycy rozwija się bardzo często dopiero po 30 roku życia, dlatego też określana jest, jako cukrzyca utajona. Choroba powstaje w wyniku błędu układu odpornościowego, a więc – jako choroba autoimmunologicznaCukrzyca typu 2 jest to cukrzyca nabyta i może mieć z kolei dwojakie podłoże. Po pierwsze może wynikać z insulinooporności (komórki posiadają obniżoną wrażliwość na insulinę co zmniejsza wykorzystanie przez nie insuliny) komórek i tkanek. A po drugie może być skutkiem zbyt małego wytwarzania insuliny przez trzustkę. Stężenie cukru we krwi jest w tej postaci choroby zbyt wysokie, gdyż trzustka nie wydziela insuliny zgodnie z zapotrzebowaniem organizmu chorego. Ponadto, w przeciwieństwie do cukrzycy typu 1 ten rodzaj cukrzycy jest silniej związany z dziedziczeniem. Do czynników ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2 zalicza się również:

wiek i płeć - nieco bardziej narażone na cukrzycę typu 2 są kobiety, a ryzyko rośnie wraz z wiekiem u obu płci,

nadwaga i otyłość,

stany zapalne,

nadciśnienie tętnicze,

zbyt mała ilość snu,

nowotwory trzustki,

nadczynność tarczycy,

zespół Cushinga,

stres,

przeciążenia zawodowe,

nieprawidłowa dieta,

cukrzyca ciążowa,

przyjmowanie niektórych leków ( β-blokery, leki przeciwpsychotyczne, statyny, glikokortykoidy, tiazyd),

narażenie na związki chemiczne.Cukrzyca typu 1 i 2 określane są mianem cukrzycy jawnej.

Cukrzyca w ciąży może występować jako cukrzyca przedciążowa (gdy kobieta chorowała na cukrzycę przed ciążą) lub jako hiperglikemia po raz pierwszy rozpoznana w trakcie ciąży - u kobiet, które wcześniej były zdrowe. Może pojawić się u każdej ciężarnej, jednak najbardziej narażone są kobiety z nadwagą oraz u których w rodzinie występowała cukrzyca typu 2. Ryzyko również wzrasta wraz z wiekiem oraz z kolejnymi ciążami (zwłaszcza, jeśli w poprzedniej stwierdzano podwyższony poziom cukru).

Inne specyficzne typy cukrzycy - spowodowane są genetycznymi defektami funkcji komórek β lub działania insuliny (np. cukrzyca monogenowa), chorobami części zewnątrzwydzielniczej trzustki, endokrynopatiami, niektórymi lekami lub środkami chemicznymi, infekcjami, rzadko występującymi procesami immunologicznymi oraz zespołami genetycznymi z towarzyszącą cukrzycą.Objawy cukrzycy

Z powodu braku insuliny w organizmie utrudnione jest przechodzenie glukozy z krwi do komórek. Dlatego jednym z głównych jej objawów jest bardzo wysokie stężenie glukozy we krwi. Jako, niewykorzystana gromadzi się ona w nadmiarze również w innych płynach oraz w przestrzeni międzykomórkowej. Efektem znaczniejszego zwiększenia stężenia glukozy we krwi jest nie spotykane w warunkach fizjologicznych przenikanie glukozy do moczu, czyli cukromocz. Zjawisko to nazywamy także glikozurią.

Zaburzenia przemiany glukozy powodują kłopoty w przemianie lipidowej, czyli tłuszczowców. W przypadku niedoboru insuliny i braku możliwości wykorzystania glukozy jako źródła energii dochodzi do nadmiernego rozkładu tłuszczów i zwiększenia stężenia produktów ich przemiany w postaci szkodliwych związków chemicznych, zwanych ciałami ketonowymi. Wspomniany nadmiar ciał ketonowych powoduje zakwaszenie organizmu (tzw. kwasicę cukrzycową) oraz wpływa niekorzystnie (toksycznie) na ośrodkowy układ nerwowy. Podczas analizy moczu stwierdza się wówczas obecność w nim acetonu jako wyraz kwasicy i nadmiaru ciał ketonowych w organizmie.Konsekwencją tych biochemicznych przemian jest duże pragnienie (picie nawet kilkunastu litrów napojów na dobę) oraz znaczne zwiększenie dobowej objętości wydalanego moczu. Organizm musi rozpuścić w czymś ilość nie wykorzystanej glukozy, a następnie wydalić na zewnątrz w postaci wielomoczu. Przy ograniczeniu więc podaży płynów w cukrzycy dochodzi do odwodnienia tkanek organizmu i ubytku masy ciała.

Cukrzycę można więc podejrzewać u osób, u których występuje wzmożone pragnienie i duża ilość oddawanego moczu na dobę.

Innym negatywnym skutkiem zaburzeń jest zły wpływ na śródbłonki naczyń krwionośnych, sprzyjający szybszemu rozwojowi zmian miażdżycowych oraz zaburzeniom w ukrwieniu różnych tkanek i narządów.

Dalszymi objawami, które sugerują cukrzycę jest postępująca utrata masy ciała i odwodnienie, postępujące osłabienie, obniżona odporność organizmu w postaci nawracających infekcji i zmian ropnych skóry, szybko postępujące upośledzenie wzroku, dokuczliwy świąd w ujściu cewki moczowej (niekiedy także żołędzi u mężczyzn, a warg sromowych u kobiet) itd. powodu zaawansowanych zmian naczyniowych i neurologicznych u pacjentów z cukrzycą, szczególnie w wieku starszym, możemy zaobserwować zaburzenia ukrwienia (uczucie oziębienia stóp), bóle kurczowe łydek przy chodzeniu oraz zaburzenia czucia powierzchniowego kończyn dolnych, tzw. dwufazowe oddawanie moczu oraz osłabienie erekcji i potencji u mężczyzn.

Wynikiem postępujących zmian naczyniowych w kłębuszkach nerkowych jest rozwijająca się z biegiem lat niewydolność przesączania nerek. Wysoka temperatura, zakażenia, zabiegi operacyjne lub inne urazy zazwyczaj nasilają omawiane zaburzenia gospodarki węglowodanowej. Jako wyraz pogłębiających się zaburzeń biochemicznych występują:

nudności,

wymioty,

bóle brzucha,

pogłębiająca się senność aż do stanu śpiączkowego włącznie itp.

Główne objawy cukrzycy typu 1 to:

duże pragnienie i bardzo częste oddawanie moczu,

utrata wagi, pomimo dobrego apetytu,

senność, ogólne osłabienie organizmu,Główne objawy cukrzycy typu 2 to:

duże pragnienie i częste oddawanie moczu,

utrata wagi, pomimo dobrego apetytu,

drażliwość, apatia,

nieostre widzenie,

senność i ogólne zmęczenie,

łatwość i szybkość w powstawaniu siniaków,

trudności w gojeniu się ran,

nawracające stany zapalne skóry, dziąseł, pęcherza moczowego,

sucha i swędząca skóra.

W przypadku cukrzycy typu 2 należy również zaznaczyć, iż może pojawić się u chorego nadmiar insuliny (hiperinsulinemia). Organizm wówczas produkuje zbyt dużą ilość insuliny we krwi. Hiperinsulinemia jest ściśle związana z pojęciem insulinooporności, czyli braku wrażliwości komórek na działanie insuliny. Zwykle pacjenci z hiperinsulinemią mają także insulinooporność. Trudno oszacować, który z tych stanów rozwija się jako pierwszy. Nadmiar insuliny objawy:

wzmożona senność,

ogólne rozbicie i zmęczenie,

podwyższony poziom trójglicerydów,

podwyższone ciśnienie tętnicze,

podwyższony poziom cholesterolu,

problemy z koncentracją,

podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi.Diagnostyka cukrzycy

Cukrzyca jest chorobą, która przez wiele lat może przebiegać bezobjawowo, zwłaszcza cukrzyca typu 2. Cukrzycę rozpoznaje się tylko raz, zazwyczaj podczas badań kontrolnych. Tylko lekarz może zdiagnozować cukrzycę.

Badania przesiewowe w kierunku cukrzycy należy przeprowadzić raz na 3 lata u każdej osoby powyżej 45 - go roku życia oraz, niezależnie od wieku, co roku u osób z następujących grup ryzyka:

z nadwagą lub otyłością [BMI ≥25 kg/m2 i/lub obwód w talii >80 cm (kobiety); >94 cm (mężczyźni)],

z cukrzycą występującą w rodzinie (rodzice bądź rodzeństwo),

mało aktywnych fizycznie,

z grupy środowiskowej lub etnicznej częściej narażonej na cukrzycę,

u których w poprzednim badaniu stwierdzono stan przedcukrzycowy,

u kobiet z przebytą cukrzycą ciążową,

u kobiet, które urodziły dziecko o masie ciała >4 kg,

z nadciśnieniem tętniczym (≥140/90 mm Hg),

z dyslipidemią [stężenie cholesterolu frakcji HDL <40 mg/dl (<1,0 mmol/l) i/lub triglicerydów >150 mg/dl (>1,7 mmol/l)],

u kobiet z zespołem policystycznych jajników,

z chorobą układu sercowo-naczyniowego.

podwójne widzenie bądź widzenie zamazane.

Objawy wskazujące na możliwość występowania cukrzycy ze znaczną hiperglikemią:

nasilona diureza (wielomocz),

wzmożone pragnienie,

utrata masy ciała niewytłumaczona celowym odchudzaniem.

Zasady rozpoznawania zaburzeń gospodarki węglowodanowej:

oznaczenie stężenia glukozy w osoczu krwi żylnej (glikemia przygodna) w chwili stwierdzenia występowania objawów hiperglikemii — jeśli wynosi ≥ 200 mg/dl (≥ 11,1 mmol/l), wynik ten jest podstawą do rozpoznania cukrzycy,

przy braku występowania objawów lub przy współistnieniu objawów i glikemii przygodnej < 200 mg/dl (< 11,1 mmol/l) należy 2-krotnie (każde oznaczenie należy wykonać innego dnia) oznaczyć glikemię na czczo; jeśli glikemia 2-krotnie wyniesie ≥ 126 mg/dl (≥ 7,0 mmol/l) — rozpoznaje się cukrzycę,

przy braku występowania objawów hiperglikemii i przygodnej glikemii ≥ 200 mg/dl (11,1 mmol/l) należy oznaczyć glikemię na czczo i jeżeli wynosi ona ≥ 126 mg/dl (7,0 mmol/l) - rozpoznaje się cukrzycę,

jeśli jednokrotny lub dwukrotny pomiar glikemii na czczo wyniesie 100–125 mg/dl (5,6–6,9 mmol/l), a także wówczas, gdy przy glikemii na czczo poniżej 100 mg/dl (5,6 mmol/l) istnieje uzasadnione podejrzenie nieprawidłowej tolerancji glukozy lub cukrzycy, należy wykonać doustny test tolerancji glukozy (OGTT).

gdyby było za mało to więcej znajdziecie na internecie pozdro