Secesja – styl w sztuce europejskiej ostatniego dziesięciolecia XIX wieku i pierwszego XX wieku, zaliczany w ramy modernizmu. Istotą secesji było dążenie do stylowej jedności sztuki dzięki łączeniu działań w różnych jej dziedzinach, a w szczególności rzemiosła artystycznego, architektury wnętrz, rzeźby i grafiki. lub
Secesja to słowo pochodzące z łaciny, znaczące tyle co „oderwanie”, „oddzielenie się”. W historii secesjami określa oddzielenie się pewnego terytorium od danego państwa, bez bezpośredniej ingerencji państw trzecich. Przykładami takich działań była np. niedawna secesja Kosowa.
Secesja południowych stanów USA wynikała z problemu, jakim stawało się pogodzenie ekonomicznych i gospodarczych interesów skupionego na produkcji rolniczej Południa i przemysłowej Północy. Władze centralne nie mogły pogodzić sprzecznych dążeń i potrzeb, dodatkowo zaś w dyskusjach coraz bardziej ostro krytykowano panujące na Południu niewolnictwo.
Po zwycięstwie w wyborach na prezydenta Abrahama Lincolna w roku 1860, uważanego za jednego z najbardziej zażartych abolicjonistów (zwolenników zniesienia niewolnictwa), doszło do zjazdu władz stanu Karolina Południowa. Ostatecznie stan ten ogłosił 20.12.1860 wystąpienie ze Stanów Zjednoczonych Ameryki. Pomiędzy styczniem a lutym dołączyło do niej kolejne 6 stanów (Missisipi, Floryda, Georgia, Texas, Alabama, Luizjana), a pomiędzy kwietniem a czerwcem jeszcze cztery (Karolina Północna, Wirginia, Arkansas i Tennessee).
4.02.1861 roku doszło do zjazdu przedstawicieli stanów południowych, które opuściły Unię, a 10.02. uchwaliły własną konstytucję, przekształcając się w Skonfederowane Stany Ameryki. Stolicą nowego państwa stało się Richmond, a prezydentem Jefferson David. Konfederacja wysłała natychmiast komisje likwidacyjne do Waszyngtonu, które miały dopilnować zamknięcia wszystkich nierozwiązanych spraw pomiędzy Południem a Północą
Stany owe uważały, że związek Stanów Zjednoczonych jest organizacją dobrowolną, do której można wstępować, ale i dowolnie występować, kiedy unia szkodzi poszczególnym jej członkom. Stanowiska tego nie podzielał Lincoln, który uważał unię za nierozerwalną, a oderwanie się stanów południowych za zdradę. Stąd tez szukał on pretekstu, by móc wywołać wojnę z Konfederacją, stłumić „bunt” i zachować Unię. Okazją okazały się drobne zatargi graniczne, które w końcu przerodziły się w długą, czteroletnią i krwawą wojnę domową (1861 – 1865).
