Odpowiedź:
Roman Dmowski, prezes Komitetu Narodowego Polskiego, jako pierwszy delegat i Ignacy Jan Paderewski, ówczesny prezes ministrów i minister spraw zagranicznych (zastępował go jakiś czas Kazimierz Dłuski). W kwietniu 1919 r. delegatem pełnomocnym do spraw ekonomicznych mianowany został przez rząd polski Władysław Grabski. Nie zwiększało to liczby delegatów, gdyż Polska miała prawo być reprezentowaną tylko przez dwóch przedstawicielPełny skład delegacji polskiej (poza pełnomocnymi delegatami) był w pierwszych miesiącach konferencji następujący: delegaci radcy techniczni prof. Stanisław Kutrzeba – do kwestii prawnych; Konstanty Skirmunt i Leon Łubieński, członkowie Komitetu Narodowego, i Kazimierz Rybiński, delegat min. spraw zagr. – do spraw odpowiedzialności wojennych; Stanisław Patek i Jan Żółtowski, czł. Kom. Nar. – do kwestii pracy; Zygmunt Chamiec, gen. sekretarz polskiej Delegacji ekonomicznej – do spraw finansowych; dr Artur Benis, sekr. krakowskiej izby handlowej – do spraw ekonomicznych; Zygmunt Chamiec, Władysław Grabski; prezes urzędu likwidacyjnego, Kazimierz Olszowski; dyrektor dep. odszkodowań wojennych w min. skarbu, prof. Roman Rybarski – do spraw odszkodowań wojennych; Andrzej Wierzbicki, b. minister przemysłu i handlu – do spraw ekonomicznych i handlowych; prof. Kazimierz Kasperski – do spraw komunikacji[10]. Eksperci techniczni: do spraw politycznych i dyplomatycznych: Joachim Stefan Bartoszewicz, Kazimierz Downarowicz, Erazm Piltz, Mikołaj Rey, Marian Seyda, Władysław Sobański, Włodzimierz Tetmajer, Stanisław August Thugutt, Józef Wielowieyski, Maurycy Zamoyski, członkowie Komitetu Narodowego, i Gustaw Szura, delegat cieszyńskiej Rady Narodowej[10][10]. Do spraw historycznych i prawnych: Franciszek Jan Pułaski, prezes Biura prac kongresowych, prof. Oskar Halecki, prof. Władysław Konopczyński, Leon Ostroróg, b. radca prawny przy Porcie Osmańskiej, Czesław Pruszyński, radca legacyjny, prof. Wacław Sobieski, prof. Bohdan Winiarski. Do spraw morskich – pułkownik Jerzy Zwierkowski. Do kwestii pracy: Franciszek Sokal. Do spraw ekonomicznych, przemysłowych, rolnych, finansowych i handlowych: Wacław Babiński, prof. Franciszek Bujak, prof. Józef Buzek, Zygmunt Chrzanowski, wiceprezes Centr. Tow. rolniczego, Antoni Doerman, podsekretarz stanu dla przemysłu i handlu w Galicji, Bogusław Herse, prezes Stowarzyszenia handlowców polskich. Stanisław Karłowski, dyrektor Banku Handlowego w Warszawie, Stefan Laurysiewicz, wiceprezes Stowarzyszenia handlowców polskich, Andrzej Lubomirski, prezes Tow. galicyjskich przemysłowców, Stefan Markowski, b. dyrektor Banku ros.-azjatyckiego w Londynie i Nowym Jorku, Edward Natanson, Maurycy Poznański, członkowie Rady Towarzystwa Przemysłowców Polskich, Edward Rose, Aleksander Szczepański, dyrektor sekcji ekonom, w min. spr. zagr. w Warszawie, prof. Henryk Tennenbaum, prof. Gustaw Wertheim[10]. Do spraw odszkodowań: Wacław Kawiński, dyrektor komisji szacunkowej. Do spraw geograficznych i etnograficznych: prof. Jan Czekanowski, prof. Kazimierz Nitsch, prof. Eugeniusz Romer, Jan Emanuel Rozwadowski, członek Kom. Nar., prof. Antoni Sujkowski. Sekretariat generalny: sekretarz gen. Stanisław Kozicki, członek Kom. Nar.; wicesekretarz Michał Sokolnicki, czł. Kom. Nar. i Z. Chamiec (od kwietnia 1919 r., zamiast dwóch ostatnich, jako drugi sekretarz generalny Joachim Bartoszewicz, szef departamentu politycznego Delegacji). Szef biura – Jerzy Tomaszewski, b. sekretarz legacyjny (później prof. Jan Czekanowski, następnie Gustaw Szura). Kierownik Wydziału Prasowego – Ludwik Włodek (póniej Marian Seyda, następnie Bolesław Bator)
troche tego dużo jeszcze jest kim byli
