Końcówka fleksyjna – morfem końcowy wyrazu w językach fleksyjnych, podlegający wymianie w drodze koniugacji lub deklinacji. Określa funkcję składniową wyrazu w wypowiedzeniu[1]. Końcówka fleksyjna, w odróżnieniu od luźnych sufiksów w językach aglutynacyjnych, bardzo często określa kilka kategorii gramatycznych jednocześnie. Przykładowo końcówka -ę w wyrazie idę wyraża pierwszą osobę, liczbę pojedynczą i czas teraźniejszy. Ścisłe rozróżnienie morfemów gramatycznych (w tym końcówek fleksyjnych) i słowotwórczych nie zawsze jest możliwe[2].
Formant słowotwórczy – element derywatu odróżniający go od podstawy słowotwórczej, modyfikujący znaczenie lub funkcję leksemu motywującego[1]. Elementem tym jest zazwyczaj morfem słowotwórczy, czyli afiks lub kombinacja afiksów[2]. Rzadziej funkcję taką pełni zmiana akcentu, wymiana głosek w podstawie słowotwórczej lub zmiana paradygmatu fleksyjnego wyrazu pochodnego. Według innej definicji jest to zespół cech formalnych odróżniających leksem fundowany od fundującego[3][4].
