Odpowiedź:
Człowiek może doświadczać samotności z różnych powodów. Może być ona spowodowana odtrąceniem, odizolowaniem przez społeczność, w której żył, może też wynikać ze świadomego wyboru.
W literaturze znajdziemy wiele przykładów ukazania samotności będącej wynikiem zrządzenia losu, ale też samotności z własnego wyboru.
Samotność doskwierała bohaterowi opowiadania „Wieża“ Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Lebrosso mieszka w tytułowej wieży odizolowany od reszty społeczeństwa z powodu trądu. Jest człowiekiem bardzo samotnym, wcześnie stracił rodziców, a później siostrę, z którą przez pięć lat mieszkał w wieży.
Po jej śmierci samotność opanowała jego życie całkowicie. W swym cierpieniu postanowił odebrać sobie życie. Nachodziły go różne złe myśli, ale zgodnie z wolą siostry starał się żyć i umrzeć „jak prawdziwy chrześcijanin“.
Samotność Lebrosso była dla niego źródłem cierpienia, tęsknotą za bliskością drugiego człowieka. Zrządzeniem losu zachorował i został odtrącony przez społeczeństwo
Skazanym na samotność jest również podmiot liryczny w wierszu Juliusza Słowackiego „Smutno mi, Boże“. To poeta - emigrant, cierpiący z powodu tęsknoty za ojczyzną, domem rodzinnym, ukochaną matką. Nie odnajduje pocieszenia w podróży i kontaktach z innymi ludźmi, kulturami. Smutek spowodowany samotnością sprawia, że nie potrafi docenić piękna widzianych krajobrazów. Jego poczucie osamotnienia potęguje widok lecących bocianów, przywodzących na myśl rodzinne strony, będących symbolem Polski. Całą swoją żałość z sytuacji w jakiej się znalazł, kieruje do Stwórcy, zwracając się słowami: „Smutno mi Boże!“
Przykładem samotności z wyboru jest natomiast historia tytułowego bohatera „Legendy o świętym Aleksym“. Był on młodym, bogatym młodzieńcem, gdy zdecydował się opuścić świeżo poślubioną żonę i rodzinny dom, by poświęcić się służbie Bogu. Zabrane ze sobą pieniądze rozdał ubogim i ruszył w samotną drogę, by zbliżyć się do Stwórcy. Po wielu latach tułaczki nierozpoznany przez nikogo, Aleksy zamieszkał pod schodami swego rodzinnego domu. W pokorze znosił poniżenia, jakich doznawał od ludzi. Zmarł samotnie w skrajnej nędzy.
Aleksy trwał w samotności świadomie i wytrwale, traktując ją jako sposób na osiągnięcie celu, jakim było zbawienie.
Historie literackich bohaterów pokazują, że samotność może być spowodowana dobrowolnym wyborem, ale często jest wynikiem zrządzenia losu, niezawinionego odizolowania, stając się udręką i cierpieniem człowieka.
Wyjaśnienie:
