Bolesław Chrobry, syn MIESZKA I i Dobrawy, przejął rządy w 992 r. Siedem lat później wsparł biskupa praskiego WOJCIECHA, który wyruszył do PRUS w celu chrystianizacji. Misjonarz został tam zabity, a Bolesław Chrobry wykupił jego ciało i złożył w kaplicy w GNIEŹNIE.
Do grobu świętego w 1000 r. przybył cesarz niemiecki OTTON III. Podczas tej wizyty wręczył on polskiemu władcy DIADEM CESARSKI i KOPIĘ WŁÓCZNI ŚW. MAURYCEGO.
W latach 1002–1018 trwał konflikt z władcą niemieckim HENRYKIEM II. Wojny polsko-niemieckie ostatecznie zakończyły się podpisaniem pokoju w BUDZISZYNIE (1018 r.). Zgodnie z jego postanowieniami do Polski włączono MILSKO i ŁUŻYCE. Jednak konflikt z Niemcami wykorzystali poddani jednej z ziem i uniezależnili się od Polski – Bolesław utracił POMORZE.
Natomiast w 1018 r. podczas wyprawy kijowskiej Chrobremu udało się przyłączyć do Polski ziemie na wschodzie, czyli GRODY CZERWIEŃSKIE. Wydarzeniem wieńczącym panowanie Bolesława Chrobrego była jego koronacja królewska w 1025 r.