Odpowiedź:Charakterystyka zewnętrzna
Nie wiemy dokładnie, jak wyglądała jako dziewczynka. Jako królowa Narnii pozostała złotowłosą dziewczyną. Nazywano ją Łucją Mężną.
Była bardzo grzeczną i prostolinijną dziewczynką. Gdy spotkała pana Tumnusa w Narnii, bardzo się z nim zaprzyjaźniła, a on polubił ją na tyle, że chciał ochronić ją przed Białą Czarownicą. Pokazuje to jak przyjacielska i dobra była to dziewczynka. Zawsze mówiła prawdę, nawet jeśli dokuczano jej z tego powodu. Przeżywała to i płakała, bo była wrażliwa. Pozostała jednak wierna swoim słowom, choć nikt nie wierzył w jej wizytę w Narnii.
Miała wielkie serce. Bardzo kochała swoje rodzeństwo. Potrafiła im wybaczyć ich zachowanie, gdy żartowali sobie z niej i jej opowieści o Narnii. Była wyrozumiała nawet wobec Edmunda, który często pozostawał wobec niej okrutny.
Ta mała, wrażliwa dziewczynka była jednak bardzo spostrzegawcza i mądra. To ona razem z Zuzanną towarzyszyła Aslanowi, gdy szedł do Kamiennego Stołu. Współczuła mu i próbowała go wspierać w jego drodze na śmierć. Bardzo cierpiała, gdy widziała, co z nim robią. Gdy jednak Aslan powrócił, razem z nim odważnie zmierzała na miejsce bitwy z Białą Czarownicą. Dzięki jej trosce i magicznemu płynowi zostało uratowanych wielu rannych po bitwie z Białą Czarownicą.
Jako królową Narnii nazywano ją Łucją Mężną. Wielu książąt z ościennych księstw chciało ją za żonę. To pokazuje, jaką była niesamowitą osobą. Nawet jako królowa nie przestała być wesoła, ale i dzielna.
Łucja bez względu na okoliczności zawsze pozostawała wierna prawdzie i dobru. Jej wielkie serce i życzliwość sprawiły, że potrafiła wybaczać największe przykrości. Nawet w chwilach, kiedy się bała, potrafiła pokonać swój lęk, stąd zapewne jej przydomek – Łucja Mężna.
licze na naj
