Przywołane przez poetę postacie:
Flora - rzymska kurtyzana,
Archippa - zniekształcone imię Alkibiadesa, ateńskiego polityka, w antyku uchodzącego za ideał piękna, dlatego w średniowieczu omyłkowo uznawanego za kobietę,
Tais - słynna grecka kurtyzana,
Echo - boginka w mitologii greckiej, uosobienie echa; nieszczęśliwie zakochana w Narcyzie,
Helois - Heloiza, uczennica lozofa Piotra Abelarda, z którym wzięła potajemny ślub; oburzony wuj dziewczyny nasłał na Abelarda zbirów, którzy go okaleczyli; resztę życia nieszczęśliwi kochankowie spędzili w klasztorach (XII w.),
monarchini - Małgorzata Burgundzka lub Joanna Nawarska; jedna z nich miała polecić, aby jej kochanka zaszyto w worek i utopiono
Blanka - królowa francuska (XII/XIII w.),
Berta o wielkiey stopie - według legendy matka Karola Wielkiego,
Liia - Lea, żona biblijnego patriarchy Jakuba,
Bietris, Arambur, Alys - sławne średniowieczne damy (XII, XIII w.),
Iohanna - Joanna d'Arc, bohaterka wojny z Anglikami w XV w.
François Villon przywołał w swoim utworze postacie kobiet, aby podkreślić przemijalność i ulotność spraw ziemskich. Żadna z tych kobiet już nie chodzi po świecie, chociaż były piękne i uwodziły mężczyzn, prowadząc ich do zguby.
2. Refren odnosi się do przemijalności rzeczy. Śnieg nie jest czymś wiecznym, topi się na wiosnę, a kolejnej zimy pojawia się nowy. Tak samo jest z ludźmi, jedni umierają, a drudzy przychodzą na świat.
3. W balladzie zawarta jest refleksja dotycząca przemijalności. Ludzie przygodzą i odchodzą. Przemija młodość i uroda. Żyjące kiedyś ideały piękna obecnie leżą w grobach, a o ich urodzie dowiadywać się możemy tylko z opowieści i legend.
