Wyjaśnienie:
Polska w czasie rozwoju epoki romantyzmu była pod zaborami, wybuchły dwa powstania narodowe
( powstanie listopadowe – 1830 i powstanie styczniowe- 1863).
Koniec romantyzmu to właśnie upadek powstania styczniowego- 1864 rok.
Nazwa epoki wywodzi się z języka łacińskiego i oznacza rzymski( romanus); twórczość potomków
Rzymian to romance pełne fantastyki, tajemniczości, niezwykłych postaci i zdarzeń; do ich twórczości
odnosili się twórcy romantyzmu, a dawne utwory ich bardzo fascynowały, stad nazwano ich
romantykami, a epokę romantyzmem.
Ważna jest jednostka, człowiek, a ceni się w nim jego duchowość. Romantycy przestają ufać księgom,
wiedzy i mędrcom, wierzą w potęgę uczucia. Nowe tematy to: miłość, młodość, wolność.
W filozofii nastąpiło znaczne zwątpienie potęgę rozumu. Romantycy dowodzili, że drogą do poznania
prawdy jest intuicja, świat ducha i uczucia. Dla romantyków ważna jest wyobraźnia i to, co się dzieje
w sferze duchowej.
Bohater romantyczny to najczęściej spiskowiec o duszy targanej sprzecznościami, zawiedziony
wielką miłością lub miotający się w pułapce niejednoznacznych decyzji, młody, utalentowany.
Pojawia się kult poety- artysty niezrozumianego przez otoczenie, moda na nieszczęśliwych
kochanków, straszliwe miejsca, a także tajemnicze opowieści o rycerzach, zainteresowanie sztuką
ludową, wiejskimi wierzeniami i kulturą orientalną( Wschodu).
Prosze
