Polonez w twórczości Fryderyka Chopina obecny jest głównie w utworach przeznaczonych na fortepian solo. Spośród szesnastu fortepianowych polonezów Chopina tylko siedem zostało opatrzonych opusem i uznanych przez kompozytora za godne wydania. Pozostałe dziewięć polonezów pochodzi z wczesnych lat twórczości Chopina i nie zostały wydane za jego życia.
Należą do nich trzy pierwsze polonezy dziecięce: B-dur, g-moll i As-dur, skomponowane w latach 1817-21, wyraźnie nawiązujące do wzoru tańca użytkowego. Pozostałe sześć polonezów, które powstały w okresie warszawskim, odwołuje się do wzorów obecnych w polonezach sentymentalnych Michała Kleofasa Ogińskiego i Marii Szymanowskiej lub nawiązuje do wirtuozowskich polonezów komponowanych m.in. przez Carla Marię Webera. Spośród tych polonezów prawdopodobnie cztery: d-moll, f-moll i B-dur - zwane "młodzieńczymi" - oraz Ges-dur powstały podczas nauki Chopina u Józefa Elsnera. Cechą charakterystyczną szkoły Elsnera było rozpoczynanie nauki kompozycji od tego właśnie gatunku muzycznego. W polonezach tych obecny jest styl brillant, ale właściwie nie odbiegają one od akademickich zasad kompozycji.
