Odpowiedź:
Fryderyk II Wielki był, w przeciwieństwie do swojego ojca, bardziej człowiekiem Oświecenia, niż wojskowym. Był nazywany przez to „królem – filozofem”. Nie znaczy to, że nie potrafił prowadzić sprytnej polityki zagranicznej, ani że nie był zdolnym administratorem. Wręcz przeciwnie – to on doprowadził do końca proces zamiany prowincjonalnego państwa pruskiego w europejską potęgę.
Fryderyk II ograniczył kompetencje niezależnych organów władzy, takich jak Generalny Dyrektoriat. Zbudował silnie scentralizowaną siatkę administracyjną, która pozwalała mu osobiście decydować o niemal każdym aspekcie życia publicznego i administracji. Rządzenie odbywało się za pomocą nakazów gabinetowych. Fryderyk był wyznawcą merkantylizmu i dbał o rozwój gospodarczy państwa. Opierał się przy tym na warstwie szlachty, którą również sobie podporządkowywał.
W walce gospodarczej nie wahał się użyć niczego, co poprawiało sytuację Prus – m.in. słynna afera z rujnowaniem gospodarki Rzeczpospolitej poprzez wybijanie masowej ilości fałszywych monet polskich, którymi płacono za towary.
Fryderyk II przeprowadził też reformę sądownictwa. Za jego czasów, zgodnie z duchem oświeceniowym, zniesiono tortury, podniesiono kwalifikacje sądu i skodyfikowano prawo.
